„Toen ik naar de intensive care moest, kon ik niet meer bidden”, zo was woensdag ergens in een interview met een coronapatiënt te lezen. Dan wordt het écht anders dan wanneer je gezond thuis vanaf de bank nog treffende citaten van allerlei theologen van naam, stichtelijke gedichtjes over het coronavirus en ontroerende verhaaltjes kunt doorsturen.

Niet dat deze gestage stroom van berichtjes en nieuwsverhalen geen enkele functie heeft in deze moeilijke tijden. Zeker niet. Ze verbinden, ze verbroederen. Maar zal, als we enkel op die wijze door deze crisis proberen te komen, ons dat werkelijk verder brengen in waar het in dit leven om behoort te gaan? Leidt deze pandemie dan tot verootmoediging? Tot verlevendiging van de christelijke hoop?

Het zijn deze vragen die mij steeds meer bezighouden. Ze raken direct de preekvoorbereiding voor komende zondag en het bezinningsmoment van vanavond. Want als we in deze crisis een oordeel van God over de zonde zien: hoe blijf ik zowel uit de buurt van te grote en daarmee ook lege woorden, als ook uit de hoek van te zachte woorden die uiteindelijk niemand pijn doen? Hoe wordt deze coronabreuk niet op het lichtst genezen?

Van menig kansel –in een lege kerk– klinkt de oproep tot verootmoediging. De kanttekeningen bij de Statenvertaling leggen uit wat dat is: „Ons bekommeren, ons kwellen, ons ernstig vernederen voor de Heere, met bekentenis van uw zonden, met bidden, met nalating van hetgeen het lichaam aangenaam en vermakelijk is.” Maar wil ik wel in zo’n geestelijke quarantaine? Om niet te hamsteren, maar te vasten?

De inmiddels aangescherpte maatregelen wat betreft het houden van kerkdiensten geven daar alle aanleiding toe. Het is een unicum wat er gebeurt om zo lang niet als gemeente samen te kunnen komen. Waar het legioen thuislezers de laatste jaren uitdunde, kan dit vanaf nu niet meer worden gezegd van het leger thuiskijkers. Maar verzacht een uitzending met beeld en geluid de pijn, of verzwaart die de smart als we zondag bijna allemaal thuiszitten en de kerken leeg blijven? Maar er is hoop. De christelijke hoop. De Kerk hierboven raakt elke dag voller. En nóg is daar plaats.

Ds. W. L. van der Staaij is predikant van de christelijke gereformeerde Thaborkerk in Scheveningen. Deze week houdt hij een dagboek bij.