Toch zette het artikeltje me aan het denken. Ineens kwam me voor de geest hoe jaren geleden iemand me vertelde diep geraakt te zijn door de handoplegging tijdens de bevestiging van een jongeman tot predikant. Hij raakte er maar niet over uit gepraat. Hoe bijzonder het was om mee te maken dat een aantal oudere predikanten zich verzameld had rond de geknielde kandidaat tot de heilige dienst, zoals het officieel heet. En hoe er een golf van ontroering door de kerk ging toen die kandidaat werd toegezongen nadat de predikanten met handoplegging ieder een Bijbeltekst hadden uitgesproken.

Ik herinnerde me dat, toen ik een jaar of tien oud was, in het dorp waar ik woonde het nieuwe kerkgebouw van onze kerkelijke gemeente werd geopend. De dienstdoende predikant opende, voor de preek, de kanselbijbel terwijl de gemeente Psalm 119 vers 65 zong: „Want de opening van Uw woorden zal gewis, gelijk een licht het donker op doen klaren”. Dat ik me dat moment na tientallen jaren nog herinner, zegt natuurlijk iets.

Rituelen worden in onze kille, zakelijke en wat afstandelijke tijd steeds belangrijker. En dan heb ik het niet over rituelen die fans van bijvoorbeeld een voetbalclub uitvoeren om de kans dat hun club wint te vergroten. Dat is natuurlijk je reinste bijgeloof.

In reformatorische kring heeft het begrip ritueel geen beste naam. Het ruikt te sterk naar Rome. Naar priesters in lange gewaden, zwaaiend met een wierookvat. Naar afgoderij, beeldendienst en wat niet al.

Maar waarom dan toch die ontroering bij de bevestiging van een kandidaat of proponent? Waarom dan die zakdoeken die steels uit tasjes en broekzakken worden gehaald bij het toezingen van een geknield bruidspaar?

Als ik m’n ogen sluit, zie ik weer die kanselbijbel geopend worden, zo’n veertig jaar geleden. En voel ik weer wat ik toen voelde.

Zeker, gevoel kan een mens bedriegen. En bederf van het beste is het slechtste. Maar dat maakt het goede nog niet slecht.