Column (Wim van Egdom): Polderen
Laat ik het maar eerlijk zeggen: ik heb een hekel aan demonstraties. Het is me eigenlijk altijd te schreeuwerig en te eenzijdig. Toegegeven: als je iets duidelijk wilt maken, kan dat misschien ook wel niet anders. Maar toch.
Er zijn echter uitzonderingen. Verzorgend medisch personeel dat met spandoeken door de straten gaat om betere arbeidsvoorwaarden te eisen, kan bij mij geen kwaad doen. En onderwijzers krijgen van mij ook altijd het voordeel van de twijfel. Al kom ik tegenwoordig opvallend veel leraren tegen die meer verdienen dan een journalist. Maar dat zegt misschien meer over de journalistiek dan over het onderwijs.
De boeren hadden tijdens het begin van hun acties ook m’n sympathie. Toen ik ze in een lange file met hun tractoren zag optrekken naar Den Haag voelde ik ineens dat ook ik wortel in het platteland. Geweldig hoe ze met een simpele optocht de aandacht van zo ongeveer iedereen wisten te krijgen. Want het is inderdaad zo oneerlijk om, nadat je tonnen of meer hebt geïnvesteerd om aan milieuregels te voldoen, ineens weggezet te worden als klimaatverpester.
Maar toen kwam de kanteling. Die begon ermee dat ik Wilders en Baudet onder luid applaus hoorde kakelen vanaf een tractor. Wat een politiek opportunisme.
Toen ik hoorde hoe onbeschoft sommige actievoerders de minister van Landbouw, Carola Schouten, benaderden, nam m’n sympathie verder af. Dat verdient deze boerendochter niet. De boeren mogen blij zijn met een minister die tenminste nog weet hoe het ruikt in een stal.
Toen sommige actievoerders ook nog aankondigden dat ze supermarkten willen blokkeren, was ik er wel klaar mee. Ongeacht of het tot zo’n blokkade-actie komt: het is toch dom om de verkoop van je eigen producten tegen te houden, denk ik dan. Want we mogen toch vooral niet vergeten dat we door de boeren kunnen eten?
Jammer toch dat een terecht protest zo steeds meer gekaapt lijkt te worden door radicalen. De agrarische sector verdient echt beter.
Misschien is het waard te overwegen om de tractoren weer in de schuur te rijden en aan de overlegtafel te gaan zitten. ‘Polderen’ leidt in dit kleine land met zoveel tegenstrijdige belangen van zoveel groepen vaak tot het meeste resultaat.
Boeren kunnen dat weten. Het zijn immers niet zelden de akkers in de talloze Nederlandse polders die het vruchtbaarst zijn van alle landbouwgronden.