Christelijk gereformeerd Meerkerk, centraal in het land, werd op 29 september 1994 zijn eerste gemeente, acht dagen na zijn 26e verjaardag. „Een eenvoudige, homogene gemeente, met nogal wat boeren”, zegt ds. Hakvoort. Hij nam er de plaats in van ds. G. Blom, voor wie Meerkerk zijn enige gemeente was, 42 jaar lang, totdat hij op bijna 87-jarige leeftijd overleed. „Ik was blij in een kleinere gemeente –zo’n 375 zielen– te mogen beginnen. Alles was nieuw. En nog steeds moeten we veel leren en afleren. De Heere weet ons wel laag bij de grond te houden, al ligt dat ons van nature niet.”

Overgang

De weg voerde naar Alphen aan den Rijn; het was inmiddels 1998. Dat was „meer een stadsgemeente, ook behorend tot de behoudende flank van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Ook hier woonden er van Gods volk.”

In juni 2002 leidde de weg naar de Gereformeerde Gemeenten. Over die periode wil ds. Hakvoort niet veel kwijt. „Niemand komt daar zonder schuld onderuit.”

Genemuiden, in de kop van Overijssel, werd op 8 oktober 2003 het nieuwe arbeidsveld. Een groot veld, met veel werk. „Genemuiden heeft een heel eigen, behoudende inslag. In deze gemeente hebben we in een paar maanden tijd een aantal kinderen moeten begraven. Dat was zwaar, maar het legde ook beslag.”

Ds. Hakvoort werd secretaris van het deputaatschap Bijbelverspreiding en hij betrok zijn gemeente bij het werk. „Dat bond enorm samen.” De verzending van lectuur naar Rusland gebeurt er nog steeds, al is de predikant er al twaalf jaar weg.

Anders en hetzelfde

Het jaar 2007 was al bijna om toen ds. Hakvoort in het Zeeuwse ’s-Gravenpolder de herdersstaf opnam. Hij werd echter geroepen naar overzee. „Reeds het eerste beroep van Norwich gaf veel werkzaamheden, maar de Heere sprak krachtig toen het tweede beroep kwam en boog het hart over om te volgen: Dit is de weg, wandelt in denzelven.”

Ds. Hakvoort staat sinds juni 2012 in de Canadese provincie Ontario. Veel veranderde. „Maar overal zijn het mensen buiten het Paradijs en allen hebben hetzelfde nodig. Al zijn talen en dialecten verschillend, de tale Kanaäns is overal hetzelfde en daarin verstaan Gods kinderen elkaar.”

Band met Nederland

De gemeente van Norwich heeft veel leden met wortels in de Gelderse Vallei. „De band met kerkenraad en gemeente is bijzonder hecht. Er is liefde en eenheid. Het is een voorrecht waaronder we weleens klein worden.” Een van de ouderlingen is voor twee dagen per week in dienst voor pastoraal werk. „We werken nauw samen.”

De gemeente is bijna 70 jaar oud; van sommige families leeft de derde en vierde generatie in het nieuwe land. Maar de band met Nederland is hecht. „Veel ouders leren hun kinderen nog Nederlands, al wordt het aantal jongeren dat die taal niet meer kan spreken, steeds groter. Verstaan doen ze het vaak nog wel enigszins.”

Tweede locatie

De gemeente in het zuidwesten van Ontario groeit met name van binnenuit; ds. Hakvoort heeft er al honderden kinderen gedoopt. Het kerkgebouw was al meermalen uitgebreid, en dat moest zo langzamerhand weer. In plaats daarvan is besloten een tweede plaats van samenkomst te stichten. In Courtland kon de St. George Grieks-katholieke kerk worden aangekocht, verbouwd en opgeknapt. Daar kerken nu 300 van de 2200 leden.

Op 8 september werden de eerste diensten gehouden. De preekbeurten zijn over beide locaties verdeeld. En het Woord legt beslag, zegt de predikant. „Maar we zien uit naar de vrucht.”

Jong en oud

Ds. Hakvoort woont voor de kerk van Norwich. Achter de kerk staat de school. Rechts op het terrein appartementen voor ouderen, door de kerkelijke gemeente gebouwd. Links verpleeghuis Bethany, nu bijna twee jaar: twaalf kamers en zestien aanleunwoningen. De predikant komt er vaak; houdt er ook weeksluitingen. „Het grootste is dat we ook weleens van deze of gene mogen horen hoe de Heere Zijn Woord heeft willen toepassen in het hart.”

Op school spreekt ds. Hakvoort eens per maand tijdens de weekopening, eerst met het personeel, daarna met de hele schoolpopulatie, die vanwege de omvang –bijna 900 leerlingen– in twee groepen naar het auditorium komt. „De band tussen kerk, school en gezin wordt hier sterk gevoeld. Doordat we de school zelf moeten bekostigen –zo’n 5 miljoen dollar per jaar–, wordt er veel georganiseerd om het budget rond te krijgen.”

Maandelijks preekt ds. Hakvoort in zijn consulentgemeente Markham, aan de andere kant van metropool Toronto. En ook elders in het kerkverband is er werk. De predikant van Norwich werd scriba van de synode, lid van het curatorium van de Theologische School en voorzitter van het onderwijsdeputaatschap. „Een lerarenopleiding van eigen richting is er niet. Daarom ontwikkelt het deputaatschap een vormingscursus voor alle leerkrachten binnen de eigen scholen in Noord-Amerika. Dat vergt veel werk, vaak in de vroege of late uurtjes.”

Gedenken

Nu staat ds. Hakvoort een kwarteeuw in het ambt. „We mogen alleen eindigen in de Heere, Die kracht gaf om het werk te doen. Hij heeft genadig willen voorzien, persoonlijk en ambtelijk, zelfs door de diepten heen. Dat is verootmoedigend en bemoedigend.”

Zondag wil hij in Courtland en Norwich preken over Handelingen 26:22a: „Dan, hulp van God verkregen hebbende, sta ik tot op dezen dag.” „Daar ligt het diepste geheim van het dienen”, zegt de predikant. „Het is niet vanwege ons, maar ondanks ons. Aan onze kant blijft er alleen maar schuld over. Wat een wonder dat de Heere bij ogenblikken met Psalm 115 doet ervaren: Niet ons, o Heere, niet ons, maar Uw Naam geef ere, om Uwer goedertierenheid, om Uwer waarheid wil.”

Jubilaris ds. E. Hakvoort (51)

Elias Hakvoort werd op 21 september 1968 in Eindhoven geboren, diep in Brabant. Getogen is hij in Wierden, ver in Twente. Tijdens zijn studie aan de Theologische Universiteit Apeldoorn woonde hij in de kosterswoning van Zwartsluis, waar hij drie jaar koster in de christelijke gereformeerde kerk was.

Hij werd in 1994 predikant in Meerkerk. Van 1998 tot 2002 stond hij te Alphen aan den Rijn. In 2003 werd ds. Hakvoort in de gereformeerde gemeente van Genemuiden bevestigd, in 2007 in ’s-Gravenpolder. Sinds 2012 staat hij in Norwich (Canada).

Het echtpaar Hakvoort-van der Poel heeft vier kinderen.