De rechtbank in Den Haag stelt in het vonnis dat de richtlijnen die de medische wereld zelf heeft opgesteld over een herhaald verzoek van de patiënt, strenger zijn dan de wet. Het verdient wel aanbeveling om met de patiënt te spreken hierover, ook al kan die niet overzien waar het over gaat, maar de rechtbank ziet de noodzaak ervan niet. „Laat staan dat daartoe een juridische plicht bestaat”, aldus het vonnis. Bovendien vindt de rechtbank dat de betrokken arts geen contra-indicaties hoefde te zien in de tegenstrijdige uitlatingen van de patiënte. De demente vrouw om wie het gaat, zei soms ook dat ze wel dood wilde, maar nu nog niet.

„De rechtbank oordeelde dus dat de arts een dergelijke plicht niet heeft en vindt het verifiëren in deze situatie bovendien niet betekenisvol, omdat de patiënt diep dement en volledig wilsonbekwaam was”, begrijpt de KNMG.

Nienke Nieuwenhuizen, voorzitter van Vereniging Specialisten Ouderengeneeskunde Verenso, stelt op dezelfde site dat er dilemma’s blijven bestaan: „Als arts zul je zeer zorgvuldig moeten blijven wikken en wegen, bij ieder verzoek om levensbeëindiging opnieuw. Een schriftelijke wilsverklaring is immers geen waardebon voor levensbeëindiging. Laten we vooral met elkaar blijven zoeken naar een antwoord op het lijden, dat onder deze vraag uit de maatschappij ligt. Al kunnen we lijden nooit helemaal voorkomen.”