Ruff-O’Herne werd tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar Nederlandse ouders door de Japanse bezetters gevangen genomen op Java. Later werd de jonge vrouw tewerkgesteld in een bordeel waar ze werd verkracht. Zij vertelde zelfs haar familie niet over haar ervaringen, totdat zij er begin jaren negentig over verhaalde in het boek Vijftig jaar zwijgen.

Nadat het voormalige ‘troostmeisje’ met haar verhaal naar buiten was gekomen, sprak ze onder meer in Japan, Nederland, de VS en Groot-Brittannië. Ze reisde jarenlang de wereld over om aandacht te vragen voor slachtoffers van verkrachting in oorlogstijd. Ruff-O’Herne werkte samen met onder meer het Rode Kruis en Amnesty International.

Na de Tweede Wereldoorlog trouwde ze met de Britse militair Tom Ruff. Ze woonden eerst in Groot-Brittannië, maar verhuisden rond 1960 naar Australië.

Vicepremier Vickie Chapman van de deelstaat Zuid-Australië prees de „kracht en moed” van Ruff-O’Herne. „Ze zal enorm worden gemist. Niet alleen hier in Zuid-Australië, maar in de hele wereld”, stelde de politica. Ze riep Zuid-Australiërs op te zorgen dat het verhaal van Ruff-O’Herne nooit wordt vergeten.