Met hoge vaart rijdt ons busje over een provinciale weg. In de laadbak zitten minimaal tien personen, zich vastklampend om niet tijdens elke bocht door elkaar te worden geschud. Het gejoel en gelach is niet van de lucht. Pogingen om te begrijpen waar we rijden worden al snel opgegeven. Als het busje eindelijk stopt, zijn alle passagiers dan ook hun oriëntatiegevoel kwijt. Gebutst stappen ze uit op een donker bospad. Telefoons inleveren, de dropping is begonnen.

Boontjes doppen

„Een eigenaardig Nederlands zomerritueel” noemde Ellen Barry het fenomeen eerder deze week. De journaliste van The New York Times beschreef hoe kinderen van 12 tot 15 bij invallende nacht in Austerlitz werden achtergelaten om zelf de weg naar huis te vinden. Haar conclusie: „Hollanders voeden hun kinderen anders op. Kinderen leren niet te afhankelijk te zijn van volwassenen; volwassenen leren hun kinderen zelf hun boontjes te doppen.”

Het artikel kwam Barry in Nederland op veel hoongelach te staan. Heel bijzonder vinden veel Nederlandse gebruikers van sociale media een dropping niet, laat staan een belangrijke stap op weg naar de volwassenheid. De reacties ontgingen de Amerikaanse auteur niet.

„In Amerika kreeg ik over het algemeen positieve reacties”, laat Barry desgevraagd weten. „In Nederland werd het stuk belachelijk gemaakt. Veel mensen vonden dat het gevaar van droppings in mijn artikel werd overdreven of gedramatiseerd.” Zelf heeft ze niet de indruk dat droppings nu zo gevaarlijk zijn, op de enkele verkeersincidenten na die ze in haar artikel noemt.

Zaklamp

Helemaal zonder gevaar is een dropping inderdaad niet. Dodelijke ongevallen komen zelden voor, maar soms gaat het flink mis. In de achterliggende jaren kwamen er kinderen om na een aanrijding tijdens een dropping.

Onzichtbaarheid voor andere weggebruikers en de afwezigheid van hulpmiddelen als een zaklamp vergroten de kans op een ongeval. Op de Veluwe, waar het in het holst van de nacht aardedonker kan zijn, is het risico groter dan deelnemers vaak inschatten.

Dat er niet alleen op de weg gevaar dreigt, blijkt als onze groep zich in beweging zet. Dwars door het bos wordt de terugtocht aangevangen. Alles gaat goed, totdat opeens een zwijn knorrend uit de bosjes komt. De jongere deelnemers maken een sprong van schrik. Niet ten onrechte, want moeder zeug is in gezelschap van een aantal biggen in pyjamatenue. Wie haar waarschuwing niet ter harte neemt, kan maar beter maken dat hij wegkomt.

Thuisbasis

Als de zeug en jongen uit het zicht zijn verdwenen, trekt de geschrokken groep verder richting de thuisbasis – nu eens door de berm, dan weer over het asfalt. Auto’s zijn er op dit tijdstip niet veel meer en dat is misschien maar goed ook.

De volwassenen die de groep begeleiden maken niettemin duidelijke afspraken: zo veel mogelijk over fiets- en wandelpaden lopen en dicht bij elkaar blijven. Geluidsoverlast en vernieling worden ook nadrukkelijk verboden. Om de spanning erin te houden, duikt soms iemand de berm in om de anderen eens flink te laten schrikken.

Verdwalen

Daarmee pakken ouders het in Nederland toch echt anders aan dan Amerikaanse ouders, stelt Barry. „De jeugd wordt in Amerika een stuk meer beschermd dan enkele decennia geleden. Ouders faciliteren en bewaken daar meer.”

Tegelijkertijd laat de Nederlandse situatie zich moeilijk met de Amerikaanse vergelijken: „De ongerepte gebieden hier zijn groot, waardoor je er gemakkelijk kunt verdwalen.”

Dat is in Nederland wel anders. Wie in de Veluwse bossen verdwaalt, staat met een uurtje rechtdoor lopen weer buiten. Verkeersborden zijn bovendien nooit ver weg. Met een beetje Hollandse nuchterheid vinden deelnemers dan ook wel weer een weg naar huis.

Zo bezien is de dropping ‘typical Dutch’. Een ritueel op weg naar de volwassenheid is hij echter niet. Het kan Barry weinig deren: „Ik zou mijn kinderen wel mee willen sturen. Mijn oudste dochter vertelde al dat ze ook graag eens mee zou willen met zo’n dropping.”