De protestantse predikant, die zaterdag zijn 50-jarig ambtsjubileum herdacht, woont met zijn vrouw in een huis in Dirksland dat de naam ”Oase” draagt. Een naam die niet toevallig gekozen is. „Hoewel mijn vrouw en ik allebei afkomstig zijn uit Bennekom, hebben we het hier ontzettend goed naar de zin. Ooit dachten we dat we na mijn emeritaat weer terug zouden gaan naar onze geboortegrond. Maar met de meeste kinderen hier in de omgeving, zal het daar niet meer van komen.”

In 2003 ging ds. Willemsen, tot dan predikant van het hervormde verpleeghuis De Samaritaan in Sommelsdijk, met emeritaat. „Het werd te zwaar voor me. Vergeet niet dat ik in die tijd in één jaar bij zo’n tachtig sterfbedden zat en ongeveer veertig begrafenissen moest leiden. Bijzonder werk, zeker, maar het vergt enorm veel energie.”

”De Sam”

Ds. Willemsen werd op 30 maart 1969 bevestigd tot predikant van de hervormde gemeente van Eethen en Drongelen. Daarna was hij als predikant verbonden aan de gemeenten van Stad aan ’t Haringvliet en Klundert. Over alle gemeenten spreekt hij met veel waardering.

Veel herinneringen heeft hij aan het werk in ”de Sam”, zoals verpleeghuis De Samaritaan door hem wordt afgekort. „Ik had daar bijvoorbeeld een Bijbelstudiegroep voor dementerenden. Vooral het zingen was bijzonder. We hadden een organist die ook dementerend was. Dan kon het gebeuren dat we al drie keer het lied ”De Heer is mijn Herder” hadden gezongen. Maar als dan aan de organist werd gevraagd wat hij nog wilde zingen, dan zei hij soms: Doe maar ”De Heer is mijn Herder”. Dat hebben we vandaag nog niet gezongen.”

Voor pastoraal werk onder gehandicapten of ouderen die dementeren hoef je geen redenaar te zijn, meent ds. Willemsen. „Het viel me altijd op dat dementerenden nooit spraken over predikanten uit hun jeugd die geweldenaren waren op de preekstoel. Dat waren ze blijkbaar vergeten. Wel hadden ze het over de predikant die bij het sterven van een vader of moeder het gezin had bezocht en begeleid. Dat blijft mensen bij, ook als ze in de war raken en hun gedachten niet meer kunnen ordenen. En natuurlijk kon je juist bij deze mensen heel goed praten over vroeger. Dan kwamen de tongen los. Je kon terugvallen op een leven dat geleefd was.”

Toen ds. Willemsen, geboren in 1942, 70 jaar oud werd, stopte hij met het wekelijks preken. „Ik had te vaak gemerkt dat je op oudere leeftijd als predikant dingen kunt gaan zeggen waarvan je later denkt: had ik maar gezwegen. In die valkuil wilde ik niet stappen. Maar ik preek wel als er een noodgeval is. Pas nog was een predikant ziek geworden in een gemeente waar het heilig avondmaal bediend zou worden. Dan val ik graag in. Maar in de Protestantse Kerk zijn er genoeg predikanten en ook veel jonge proponenten. Geef die ook een kans, zeg ik dan.”

Middelpunt

Bescheiden als hij is, probeert ds. Willemsen ook te voorkomen dat hij predikanten in gemeenten in de weg of voor de voeten loopt. „Zo ben ik met veel vreugde betrokken bij de mannenvereniging hier in Dirksland. Maar ik vraag dan altijd wel eerst aan de gemeentepredikant of hij er geen bezwaren tegen heeft dat ik iets doe in de gemeente. In de gemeente van Christus moet nooit een mens in het middelpunt staan. Het gaat om Jezus Christus de gekruisigde en opgestane Zaligmaker, Die de Heiland is voor verloren zondaren.”

Ds. J. Willemsen

Jan Willemsen werd geboren in 1942 in Bennekom. Na zijn studie theologie in Utrecht werd hij in 1969 bevestigd tot predikant van de hervormde gemeenten Eethen en Drongelen. Daarna stond hij in de hervormde gemeenten van Stad aan ’t Haringvliet en Klundert. Vanaf 1990 was hij geestelijk verzorger bij de Stichting Hervormd Diakonale Gezondheidszorg Goeree-Overflakkee en als predikant voor bijzondere werkzaamheden verbonden aan de hervormde gemeente van Sommelsdijk.