Onlangs had ik een lunchafspraak met iemand die beroepsmatig nauw betrokken is bij de energietransitie. In die hoedanigheid toont hij zich een modelburger, want hij heeft vlees al jaren geleden van het menu geschrapt en verplaatst zich bij voorkeur met de trein of zijn eigen elektrische auto. Ook zijn woning is geheel energieneutraal.

Tot zover is er niets opmerkelijks aan zijn situatie, afgezien van het feit dat hij heel consequent is in het nastreven van een zo laag mogelijke ecologische voetafdruk. Veel politici en beleidsmakers gebruiken mooie woorden en zwaaien waarschuwend met een opgeheven vinger, terwijl ze in hun privéleven keuzes maken die haaks staan op de strekking van hun betoog.

Mijn oren spitsten zich pas echt, toen hij vertelde dat hij die energiezuinige woning nieuw had laten bouwen op een plek die hij zorgvuldig had uitgekozen. Voor het uitoefenen van zijn beroep was hij niet aan één bepaalde plaats gebonden, dus hij kon de wens om op een landelijke locatie te wonen invullen met een schuine blik op de hoogtekaart van Nederland. Het gevolg is dat zijn huis op een perceel staat dat ruimschoots boven NAP ligt.

Nu had ik zelf ook al eens gekeken hoe mijn eigen situatie er voorstaat. Als inwoner van een polder in de Randstad wist ik natuurlijk al dat ons huis niet alleen beneden zeeniveau ligt, maar ook zo dicht bij de kustlijn dat het wassende water de gemeentegrens wist te bereiken bij de watersnoodramp van 1953. Door in te zoomen op de hoogtekaart van Nederland kon ik vaststellen dat de drempel van de voordeur anderhalve meter beneden NAP ligt.

Bij verhalen over de stijgende zeespiegel die het gevolg zou zijn van de opwarming van de aarde wordt vaak gesproken over Amersfoort aan Zee. Die typering geeft aan dat juist het dichtstbevolkte, meest welvarende deel van het land het meest kwetsbaar is en het zwaarst zou worden getroffen door een overstroming. Dat is nu nog een theoretisch risico, maar bij dit onderwerp gaat het juist ook over de lange termijn en de leefbaarheid voor toekomstige generaties.

Toen ik mijn gesprekspartner vroeg of dit niet wat voorbarig was, stelde hij dat je met het oog op de toekomst beter het zekere voor het onzekere kunt nemen. Daar moest ik hem gelijk in geven, want zelf zou ik in dit tijdsgewricht ook eerder hebben gekozen voor een vakantiehuisje op de Sallandse Heuvelrug dan in het lager gelegen Reestdal. Onze recreatiewoning in IJhorst bevindt zich weliswaar op ongeveer 3 meter boven NAP, maar eigenlijk vind ik dat bij nader inzien net iets te weinig en net niet geruststellend genoeg.

Voor onrust of paniek is het natuurlijk nog veel te vroeg, net zoals het nog wel even zal duren voordat hoogtemeters een rol gaan spelen bij het bepalen van de hoogte van de vraagprijs. Tegelijk is het voor de bewustwording van wezenlijk belang wanneer steeds meer huiseigenaren, al is het maar half voor de grap, toch even op internet op zoek gaan naar een antwoord op de vraag of ze droge voeten weten te houden bij de somberste klimaatscenario’s.

De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl