De meeste Nederlanders zullen de Barrauds niet kennen, maar bij het zien van hun werk gaan hun gedachten waarschijnlijk uit naar dat van collega’s als Carel Willink en Dick Ket. De zonen van een horlogekastengraveur groeiden op in La Chaux-de-Fonds. Terwijl ze de kost verdienden als stratenmaker of huisschilder, gingen ze ’s avonds naar kunstopleidingen en laafden ze zich in hun vrije tijd aan grote meesters in musea. Zo komt het dat bepaalde schilderijen qua onderwerp en sfeer ook wel aan bijvoorbeeld Vermeer doen denken.

Uiteindelijk konden ze leven van hun kunst. Maar ze raakten in de vergetelheid toen realisme uit de mode raakte. Inmiddels is realisme weer hip, maar dertien jaar geleden besloot de huidige MORE-directeur Ype Koopmans al dat er een Barraud-expositie moest komen, toen hij voor het eerst werk van de broers zag. Dat plan riep overigens nu nog verwondering op, ook in Zwitserland zelf, vertelt samenstelster Marieke Jooren. „Ze keken er wel van op: gaan jullie in Nederland daar nou een tentoonstelling van maken? ”

Maar MORE hield het niet eens bij een tentoonstelling. Het museum deed ook onderzoek. Zo ontcijferde het met hulp van Franse specialisten een gecodeerd briefje op een van de schilderijen, een stilleven van Charles. „Het lijkt een boodschap aan een vroegere verloofde”.

Bovendien werd de identiteit vastgesteld van de vrouw op een schilderij van François. Zij bleek Mary Mitchell Blair te zijn, erfgename van een rijke bankier uit Chicago. „Ze was een verzamelaarster en heeft waarschijnlijk zelf opdracht gegeven tot dit portret”, denkt Jooren. „Extra leuk is dat wij zelfs een achterkleindochter in Amerika hebben achterhaald, die recent een roman schreef over haar.” Het achterkleinkind was stomverbaasd en had het portret nog nooit gezien.