Terrorisme in de Palestijnse gebieden is financieel lonend. Plegers van terreurdaden die in een Israëlische gevangenis belanden, ontvangen tot wel vier keer het gebruikelijke maandsalaris van een gemiddelde Palestijnse burger. Als ze als ‘martelaar’ sterven, ontvangen hun families soortgelijke bedragen – voor onbepaalde tijd.

Kay Wilson (54) weet dat uit eigen bittere ervaring. Acht jaar geleden vermoordden twee Palestijnse terroristen haar Amerikaanse vriendin Kristine Luken met machetes tijdens een wandeltocht bij Bet Shemesh. Wilson overleefde de aanslag ternauwernood en werd met talloze steekwonden en fracturen in het ziekenhuis opgenomen. De daders, die in de rechtszaal geen spoor van berouw toonden, hebben tot nu toe omgerekend zo’n 127.000 euro in gevangenschap opgestreken.

Geld dat door de Palestijnse Autoriteit (PA) wordt uitgekeerd, en deels uit EU-bijdragen afkomstig is. Daarom heeft Wilson er woensdag bij een delegatie Nederlandse parlementariërs op aangedrongen de Nederlandse financiering aan de Palestijnse Autoriteit te stoppen. Wilson sprak dinsdag in Nijkerk op een congres van stichting Christenen voor Israël (CvI) over haar ervaringen tijdens en na de aanslag.

Vergeving

Stukje bij beetje heeft ze met die traumatische gebeurtenis leren omgaan. „Ik denk er niet meer elk uur aan, maar nog wel elke dag”, vertelt ze kort voor haar presentatie. „Ik moet zo mijn verhaal weer houden. Dat doe ik bijna klinisch, en met humor. Als ik er werkelijk diep over nadenk, kan ik niet spreken.”

Over vergeving aan de daders wil de Israëlische van Britse komaf nog altijd niet weten. „Als iemand je pijn heeft gedaan, is het goed om te vergeven. Maar deze mannen hebben het willens en wetens gedaan en zouden het zo weer doen, hebben ze zelf verklaard. Ik heb daarom besloten om niet te vergeven. Dat wil niet zeggen dat ik alle Arabieren en Palestijnen verantwoordelijk houd en haat. Ik praat ook niet over die terroristen als beesten, maar als mensen. Dat maakt het juist zo eng: het zijn ménsen.”

In tranen

Ondanks haar verleden is Wilson het gesprek met een groepje Palestijnen aangegaan. „Ik hoef niet met hen over vrede te praten. Ik heb hun mijn verhaal verteld. Ze waren in tranen. Ik wil dat ze hun verantwoordelijkheid nemen en hun leiderschap van binnenuit aanspreken. Dat kan Israël niet.”

Veel hoop dat het Palestijnse leiderschap spoedig zal veranderen heeft de Jodin niet. „Het systeem is kwaadaardig en mensen zijn bang om het kwaad openlijk te benoemen. Ik probeer hun een beetje moed en empathie bij te brengen. Ze moeten hun eigen leven waarderen, zodat ze ook dat van anderen leren hoogachten.”

Daar schort het in de Palestijnse gebieden ernstig aan, meent Itamar Marcus, directeur van Palestinian Media Watch. Zijn organisatie volgt nauwgezet Arabische –en in het bijzonder Palestijnse– media. Ook hij uitte woensdag zijn zorg aan Nederlandse parlementariërs over de indirecte Europese financiering van terroristen en hun families via de Palestijnse Autoriteit.

In Nijkerk toont Marcus fragmenten van Palestijnse televisie-uitzendingen waarin geweld openlijk wordt verheerlijkt. Sportwedstrijden worden vernoemd naar terroristen die kort daarvoor nog een dodelijke zelfmoordaanslag hebben gepleegd. Kinderen krijgen op de kleuterschool cartoons van Joden te zien die worden afgeschilderd als „apen, varkens en duivels met een lange staart.”

Veranderde grondhouding

Wat de Israëlische onderzoeker echter het meest zorgen baart is de veranderde grondhouding van de Palestijnse Autoriteit ten aanzien van het conflict met Israël. Die is volgens hem veel meer ideologisch van aard geworden. „Het gaat niet langer om het land, maar om religie en geloof. Vooraanstaande Palestijnse geestelijken roepen op de officiële tv-stations op tot de uitroeiing van de Joden. De Joden zijn het kwaad, ze zijn satanisch. Nebukadnezar en Titus hebben het geprobeerd. Allah heeft Hitler gezonden om de Joden te straffen voor hun gedrag. Dat is allemaal maar deels gelukt. Dus wat is de oplossing? Vernietiging.”