Staatssecretaris Harbers (Asiel) verraste zaterdag voor- en tegenstanders. Lily en Howick, de Armeense kinderen die al meer dan tien jaar in Nederland wonen, mogen toch blijven. Ook al heeft de rechter besloten dat uitzetting gerechtvaardigd was.

De Joriskerk, een gemeente die zich rekent tot de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN), heeft jarenlang intensief contact gehad met moeder Armina en Lily en Howick. „Ze hebben jarenlang bij ons gekerkt”, vertelt ds. Dekker.

De kerkelijke gemeente heeft zich vorig jaar ingespannen om de dreigende uitzetting van Armina te voorkomen. Met voorbede. Met geldinzamelingsacties. Met brieven aan de staatssecretaris, aan de christelijke partijen, aan het college. En met een zogenaamde Hartentocht.

„Hier ligt een taak voor ons.” De predikant formuleert zorgvuldig, maar beslist. „Onze inzet zie ik in het verlengde van de christelijke opdracht om om te zien naar de naaste, vooral ook de kwetsbaarste naaste. Zeker in schrijnende gevallen, waarin kinderen, die hier meer dan tien jaar wonen, zomaar het land moeten verlaten.”

De predikant realiseert zich dat de rechter, alles afwegende, een rechtsgeldig besluit heeft genomen. „Wij willen ons aan de wet houden. Tegelijkertijd moet er volgens ds. Dekker ook de menselijke maat zijn. „Het puur naleven van de wet kan ook hard en koud zijn, waarin geen recht wordt gedaan aan barmhartigheid.”

Bekoeld

De warme relatie tussen de Joriskerk en het gezin is het afgelopen najaar bekoeld. Ds. Dekker wil daar niet over uitweiden. Ook de vraag of er misbruik is gemaakt van kerkelijke hulp laat hij liever rusten. „Wat er is gebeurd, is iets tussen ons en haar. Armina heeft besloten zich tot anderen te wenden en wij konden niet anders dan haar keuze aanvaarden.”

De predikant toont zich teleurgesteld. „Natuurlijk hadden we graag klaar blijven staan voor Armina en de kinderen. Het is jammer als uiteindelijk niet kunt helpen.” Alle inspanning blijken uiteindelijk tevergeefs. Armina moet het land verlaten.

Met het besluit van zaterdag is de situatie 180 graden gedraaid. Armina, Lily en Howick zijn weer „zeer welkom” in de Joriskerk, benadrukt de predikant. „We willen kijken wat we voor hen kunnen doen.” Hij wijst erop dat er wel sprake moet zijn van wederzijds vertrouwen.

De Joriskerk onderhoudt warme contacten met het azc in Amersfoort, waar zo’n honderd kinderen verblijven. Hulp aan uitgeprocedeerde asielzoekers blijkt „buitengewoon ingewikkeld”, zo weet ds. Dekker nu uit ervaring.

De gemeente heeft geleerd van de inspanningen voor Armina, Lily en Howick en andere asielzoekers. „Waak voor naïviteit”, adviseert ds. Dekker. „Overspeel je hand niet.” Bovendien moet elke situatie per geval worden bekeken.

Tegelijkertijd is de predikant resoluut. „Als er morgen weer mensen in eenzelfde situatie bij ons aankloppen, zeggen wij: We zijn van harte bereid u te ondersteunen.” Daarbij wil de gemeente echter geen valse hoop wekken. Net zoals dat bij Armina niet is gebeurd.

De insteek van de Joriskerk is om „uit principe” met „bewogenheid” en „terughoudendheid” te helpen waar mogelijk, zo omschrijft ds. Dekker de aanpak. „We willen helpen, maar ook vooral helpen de situatie in het land van herkomst op te bouwen, welk land dat ook is. We gaan niet meehelpen rechterlijke procedures eindeloos te rekken. Het gaat om persoonlijke en pastorale steun op weg naar de uitzetting die gezien de uitspraak van de rechter onomkeerbaar is.”

Critici wijzen erop dat er zich nog 400 andere Lily’s en Howick’s in Nederland bevinden. De staatssecretaris zou met zijn besluit de deur openzetten voor deze groep. Ds. Dekker kan zich deze kritiek voorstellen. „Wij redeneren echter vanuit de schrijnende situatie van deze kinderen. Onze insteek is niet: Wat hadden we ook alweer afgesproken, maar: Wat is het beste voor deze kinderen?”

Oplossing

Met het besluit van Harbers is Nederland er nog niet. „Er moet een oplossing komen voor deze kinderen, die door toedoen van volwassenen in deze situatie zijn beland. Voor 400 kinderen moet dat op te lossen zijn.”

De predikant pleit –„uit barmhartigheid en mededogen”– voor een generaal pardon om de situatie niet opnieuw uit de hand te laten lopen. „Laat zo’n generaal pardon hand in hand gaan met een kritische evaluatie van de wijze waarop het asiel nu is geregeld. Want blijkbaar kunnen situaties als die van Lili en Howick zich voordoen.”