„Nee, nee!” Uitgelaten als een jonge hond stormt Laurent door de woonkamer van het ouderlijk huis, op een steenworp afstand van het Anne Frankhuis in de binnenstad van Amsterdam. Trots showt hij zijn nieuwe cadeau, gekregen van opa en oma, een op afstand bestuurbare speelgoeddrone. Voorzichtig laat het joch het ding opstijgen en tegen het plafond hangen, om dan vol gas te geven. Na een vermanend „nu even voorzichtig, Laurent” van moeder Lydia Simons-Bakker (28) bindt hij in.

In een hoek van de woonkamer staat vader Alexander (35) het ene na het andere door hem uitgenodigde medium te woord. Geregeld informeert hij zijn vaste perscontacten over Laurent. Was zijn zoon twee jaar terug al groot nieuws toen hij als 6-jarige de basisschool verliet, nu hij enkele dagen terug als 8-jarige de Belgische gymnasiumopleiding heeft afgerond verschijnen er zelfs nieuwsberichten op Amerikaanse nieuwssites. Lydia: „De BBC en CNN heeft hij al gehaald.”

Topuniversiteiten

Van tijd tot tijd de media bijpraten over Laurent is goed voor de ontwikkeling van zijn zoon, redeneert vader Simons. „Nu moet hij soms tig keer op een dag dezelfde vragen beantwoorden. Naarmate meer mensen weten wie hij is, kan hij meer zichzelf zijn. Dat wil ieder kind, ook onze zoon.”

De vader, werkzaam in een tandartsenpraktijk in Rotterdam, heeft hoge verwachtingen van zijn hoogbegaafde zoon, voor wie een aantal prestigieuze topuniversiteiten in de rij staat. Namen noemt Simons liever niet. „We willen elk gesprek met een onderwijsinstelling blanco kunnen voeren, zonder dat er een sfeer van rivaliteit ontstaat.” Hij hoopt wel dat zijn zoon bewaard blijft voor de Nederlandse of de Vlaamse wetenschap. „Einstein maakte uiteindelijk furore in Amerika omdat ze hem in Leiden niet meer dan een gasthoogleraarschap wilden geven. Zo ver komt het hopelijk niet rond Laurent. Ik hoop dat hij het uithangbord wordt van de Nederlandse kenniscultuur.”

Hun kind is bijzonder, eigenlijk net als hun hele levensverhaal, vertelt Lydia, als Laurent al lang van tafel is weggelopen om verder te spelen met zijn drone. „Ik kom uit Urk. In januari 2009 heb ik Alexander daar voor het eerst ontmoet, omdat hij er aan de slag was gegaan als tandarts. In mei zijn we getrouwd.” Alexander: „Ik ben een workaholic en werk zes dagen in de week. Toen Lydia zwanger werd, vonden we het beter dat ze naar mijn ouders in Oostende zou gaan. Daar is ze in alle rust bevallen. Laurent is grotendeels door zijn grootouders opgevoed.”

De basisschool doorliep Simons jr. in Amsterdam; het eerste jaar van het voortgezet onderwijs ,waarin hij de lesstof voor vier schooljaren doorwerkte, ook. Een halfjaar geleden verhuisde hij weer naar Oostende, om in Brugge zijn gymnasiumopleiding aan het Sint-Jozef-Humaniora af te ronden. Daar kreeg hij vorige week het einddiploma uitgereikt.

Publiek geheim

Lydia: „Dat hij daar in Brugge op school zat, was een publiek geheim. Tien leerkrachten hebben hem in hun eigen tijd in een apart lokaal een-op-een lesgegeven. Zijn medescholieren kenden Laurent alleen van Google, de meesten zagen hem pas bij de diploma-uitreiking in levenden lijve. Toen hebben ze minutenlang voor hem geapplaudisseerd.”

Leren doet hun kind bij voorkeur in een dynamische omgeving, vertelt Simons. „Bijvoorbeeld in de auto, als we op weg zijn van of naar België. Als we uit eten gaan in een restaurant neemt hij zijn boeken mee. Het oogt alsof het allemaal bijzaak voor hem is.”

Welk carrièrepad de ouders het liefst zouden uitstippelen voor hun zoon? „Ons kind moet zijn hart volgen”, zegt Lydia. Alexander: „Hij zou een vooraanstaand geleerde kunnen worden. Maar het kan ook zijn dat hij later zegt: Ik ga games ontwikkelen. Laurent volgt zijn eigen weg. Ik zeg weleens: Wat wij hem bijbrengen, gaat over zijn manieren, zijn eet- en zijn slaapgedrag. De rest doet hij zelf. Op dit moment voeren we avond aan avond strijd, omdat hij nalaat zijn bord leeg te eten. Daar ben ik drukker mee dan met de vraag wat hij later gaat doen.”