Hurling draait om een balletje van kurk, de sliotar (spreek uit: slitter), die met een speciale stick van essenhout, de hurley, wordt weggeslagen. De spelers morgen de bal echter ook met de hand meenemen en zelfs met de voet vooruittrappen.

Het spel is in Ierland een begrip: vanaf hun vijfde spelen alle Ierse kinderen in elk dorp hurling op een veld met karakteristieke H-vormige doelen.

Dat moet ik dus een keer zien. Samen met twee bevriende Ieren, Joe en Derek, reis ik naar het Nowland Parkstadion om te kijken naar de confrontatie tussen twee belangrijke hurlingteams: Kilkenny en Tipperary. Joe en Derek hebben kaartjes voor het zijvak waar de harde kern van Kilkennysupporters staat. Ik zit direct achter het doel en kan het veld goed overzien.

Het grote aantal kinderen en gezinnen op de tribune is opvallend: hurling is echt een familiegebeuren. Daarbij wordt de inwendige mens niet vergeten. Ik zie massa’s Ierse kinderen voorbijkomen met in hun ene hand een hurley en in de andere hand een bakje patat met daarover ketchup of pindasaus. Sommige kinderen zijn gekleed in de kleuren van hun respectievelijke teams: zwart en oranje voor Kilkenny en blauw en geel voor Tipperary.

Inmiddels komen de teams van Kilkenny en Tipperary energiek het veld op lopen. Tipperary heeft hier de afgelopen tien jaar niet kunnen winnen. Het plaatselijke muziekkorps grijpt zijn kans en marcheert over het veld, gevolgd door de twee teams die zich op deze wijze aan het publiek presenteren.

Een wat oudere man naast me vraagt me of ik „into hurling” ben; of ik een liefhebber ben. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom, klaart zijn gezicht op en vertrouwt hij me toe dat hij daar al een keer of vijf is geweest. Hij mag de Nederlanders wel.

We worden onderbroken als iedereen plotseling gaat staan. Uit de luidsprekers klinkt het Ierse volkslied. Een passend begin van deze titanenstrijd. Na het volkslied gaan we weer zitten en begint de wedstrijd. Het is lastig om het spel goed te volgen, want er gebeurt heel veel. Het veld is groot en het balletje is klein.

De Ieren op de tribune hebben er minder problemen mee en steken hun enthousiasme niet onder stoelen of banken. Teams kunnen punten scoren door de sliotar, het kurken balletje, tussen de twee grote houten palen te slaan of door het balletje in het doel te krijgen. Hurling is een fysieke sport.

„Het is een ruige en mannelijke sport”, vertelt mijn oudere tribunevriend me. Dat is beslist niet overdreven, zo merk ik.

Het spel deint op en neer en de confrontaties worden niet vermeden. Toch blijft het beschaafd en eerlijk. Bij de rust gaat de strijd nog redelijk gelijk op en leidt Tipperary, maar na de rust is het snel bekeken en walst Kilkenny over Tipperary heen.

Na 72 minuten is het dan echt afgelopen en is Tipperary er opnieuw niet in geslaagd Kilkenny te verslaan.

En dan gebeurt er iets opvallends: de duizenden supporters verlaten in alle rust het stadion op weg naar hun auto. Niks geen gedoe met lastige supporters. Zo gaat dat dus hier.