Zaterdagmorgen, 12 december 2015. Van den Brink (55) moet in Ede nog even de zijkant van een nieuwe keuken schilderen. Een appje alarmeert hem. „Een schuurtje achter ons bedrijf zou in brand staan.” Hij kán niet geloven wéér getroffen te zijn. „We hebben in 2004 al brand gehad.”

Bij de afslag Scherpenzeel op de A30 dringt de ernst van de situatie tot hem door. „Ik zie de grote rookpluim, de vlammenzee nog voor me.” Door een bedrijfsongelukje gaat zijn levenswerk in vlammen op. „In vijf tot tien minuten stond de zaak in lichterlaaie.” De heftige gebeurtenis velt Van den Brink. „Bij thuiskomst zakte ik in elkaar. Ik was helemaal van de kaart.”

Zoon Hans, bevelvoerder bij de Barneveldse brandweer, moet met collega’s de uitslaande brand blussen. De keukenloods gaat volledig verloren, enkele aangrenzende woningen raken zwaar beschadigd. Verschillende keukens, die net klaar staan voor aflevering, verdwijnen in de vlammen. Burgemeester Van Dijk leeft mee en slaat een arm om de gedupeerde ondernemer heen.

In veiligheid

Van den Brinks vrouw, Evelien, slaagt erin –door de dikke rookontwikkeling heen– zijn moeder in veiligheid te brengen. „Een wonder dat er geen slachtoffers zijn gevallen.” Evelien, die veel rook heeft binnengekregen, moet een nacht in het ziekenhuis blijven.

De impact van de vuurzee is groot, zeker ook na een vergelijkbare brand op dezelfde locatie in 2004. „We dachten: Hier komen we niet meer overheen.” Het ontbreekt de niet-verzekerde ondernemer aan financiële middelen om zijn zaak te herbouwen.

Het loopt anders. Van alle kanten steken mensen een helpende hand toe. Uit de kerk, uit het dorp, van de andere kant van het land. Financieel, materieel. Een oproep aan de 250 ondernemers in hun gemeente, de gereformeerde gemeente in Nederland, voor tijdelijke vervangende bedrijfsruimte levert dertig reacties op.

Van den Brink is zichtbaar geraakt door zo veel meeleven. „We zeggen vaak dat we in een egoïstische maatschappij leven. Maar ik ben erachter gekomen dat dat niet zo is. Ik ken de helft van onze gemeente niet, maar het is één grote familie. Onvoorstelbaar.”

De ondernemer kan aan de slag in een lege kippenschuur. Amper een week later komt de productie van zijn exclusieve keukens weer op stoom. De Barnevelder stort zich op zijn werk. „Werken, werken, werken. Achttien uur per dag. Op de automatische piloot.”

In oktober 2016 volgt de klap. Onverwacht. „Ik zakte in elkaar, er knapte iets in me. Ik viel in een diep, zwart gat. Ik kon geen halfuur meer werken.” Een hulpverlener constateert dat de ondernemer op het randje van een burn-out verkeert. De emotionele gebeurtenissen worden ook zijn vrouw te veel.

Terugblikkend stelt Van den Brink vast „veel te veel” van zichzelf te hebben gevergd. „Je mag hard werken, maar zet er je hart niet op. We zijn in alles afhankelijk, maar dat beseffen we niet zolang het goed gaat. Als het misgaat, dan komen we daar wel achter.”

Heftig

De Heere heeft de ingrijpende gebeurtenissen gebruikt om hem klein te krijgen, vertelt Van den Brink. „Ik was dag en nacht met m’n werk bezig. De heftige periode heeft me stilgezet. Het is zo’n wonder dat ik er nog ben. Geen haar valt van mijn hoofd, zonder dat de Heere het weet.”

Twee zoons, Martijn en Erik, zetten nu hun schouders onder het bedrijf voor exclusieve, handgemaakte keukens. Van den Brink neemt het schilderwerk voor zijn rekening. Acht uur op een dag. Maximaal. „Ik kan niet meer, maar ik wil ook niet meer.”

Het driemanschap legt de laatste hand aan het nieuwe bedrijf. Nog een lik verf, nog even zuigen en de nieuwe locatie is klaar. Vrijdag opent burgemeester Van Dijk de werkplaats en showroom aan de Bellstraat. Zaterdag houdt De Keukenmakery open huis. Met een frietkraam voor bezoekers.

Mijlpaal

Van den Brink is „dankbaar” voor deze mijlpaal. De ondernemer zegt de besturing van de Heere te ervaren. „Zonder deze besturing waren al die mensen niet komen helpen. De Heere is zo goed geweest. Hij heeft harten geneigd. Op eigen kracht was dit nooit gelukt. Daarom Hem alle eer.”