Als reden geven de artsen op dat ze het lastig vinden om met deze groep te communiceren. Ze vinden ook dat ze te weinig weten over de aandoeningen waar deze mensen mee te maken hebben, zoals epilepsie. Het kost ze bovendien te veel tijd en ze vinden dat ze er te weinig geld voor krijgen.

Vooral kleinere instellingen hebben bovendien ook moeite om artsen voor verstandelijk gehandicaptenzorg te krijgen. Want ze zijn relatief te klein en te veel verspreid om een voltijdsarts in dienst te nemen. De IGZ zoekt momenteel samen met het ministerie van Volksgezondheid en de koepelorganisatie voor deze instellingen naar een oplossing voor dit probleem.

Overigens waarschuwde de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg al twee jaar geleden voor een gebrek aan artsen voor deze groep mensen. De raad stelde toen dat er door bovengenoemde problemen al onnodig doden vielen onder verstandelijk gehandicapten. Dat kwam onder meer omdat de patiënten vaak niet in staat zijn zich goed uit te drukken, waardoor kwalen over het hoofd gezien worden. De raad waarschuwde toen ook al dat dit probleem groter zou worden omdat gehandicapten steeds vaker zelfstandig wonen, terwijl gewone huisartsen de specifieke kennis ontberen om met deze groep om te gaan.