Hij oogt allerminst als een activist. In voorkomen en kledij heeft Michiel Hemminga (31) meer van een jonkheer. Ook zijn opleiding associeer je niet direct met die van een frontvechter. Hij studeerde filosofie aan de Vrije Universiteit Amsterdam, oude Germaanse talen in Groningen en Indo-Europees in Leiden.

Toch koos de erudiete inwoner van Broek in Waterland niet voor een loopbaan in de wetenschap, maar voor het onzekere bestaan van kampvechter. Tegen de fundamentalistische liberalen die in de westerse wereld de macht naar zich toe trekken of al in handen hebben. Hemminga is er tot in zijn vezels van overtuigd dat een samenleving alleen toekomst heeft met de waarden en normen van het christendom. In het bijzonder die van de Rooms-Katholieke Kerk.

Hij groeide zelf op in een gemengd nest. „Mijn vader is hervormd; mijn moeder van huis uit katholiek. Ik zocht mijn eigen weg. In mijn jonge jaren ging ik met mijn vader mee, zo rond mijn twaalfde jaar heb ik het geloof losgelaten. Wat vanaf de kansel werd gezegd, vond ik niet zo overtuigend meer.”

Harde kern

Door de filosofiestudie kwam hij bij het christelijk geloof terug. „Er moet ergens een begin zijn geweest en achter dat begin moet een bedenker en schepper staan. Dan ben je al een eind op weg in de goede richting. Ik bedacht aanvankelijk mijn eigen theologie, zonder openbaring, een beetje pantheïstisch, maar ook dat was niet bevredigend. Je kunt die aan niets of niemand toetsen. Uiteindelijk kwam ik bij de Katholieke Kerk uit. Dat gold voor meerderen in een studiegroepje waarvan ik deel uitmaakte.”

Ze werden geïnspireerd door de orthodox rooms-katholieke intellectueel en auteur Robert Lemm. Het was ook dankzij Lemm dat Hemminga in de Sint-Agneskerk van Amsterdam-Zuid terechtkwam. Die grijpt terug naar de traditie van voor het Tweede Vaticaans Concilie, met het Latijn als kerktaal en gregoriaanse zang. „Wat me daarin trekt, is het besef van verbondenheid met vorige generaties. Ik heb niets met gospelkoortjes en een cabaretachtige preek.”

De in 2007 opgerichte parochie bundelt intellectuelen, ouderen die nooit wenden aan het moderne rooms-katholicisme en mensen met een allochtone achtergrond. „De katholieke volkskerk is ingestort, maar er blijft een harde kern over. Het bemoedigt me dat de klassieke boodschap in toenemende mate ook jonge mensen aanspreekt, zelfs uit liberale kringen. Bepaalde normen zijn zodanig ingeschapen dat je niet katholiek hoeft te zijn om het goede ervan te erkennen. Dat zie je heel duidelijk in de genderdiscussie. Ook niet-gelovige mensen beschouwen het uitwissen van het verschil tussen man en vrouw als een ontkenning van de werkelijkheid. Het is te gek voor woorden dat je een evidente waarheid niet meer mag uitspreken. Dat is een psychologisch knechtingsmechanisme van totalitaire aard.”

Mobiliseren

Samen met Hugo Bos, bestuurslid van de door pater Jan Koopman opgerichte prolifeorganisatie Stichting Recht Zonder Onderscheid (Stirezo), stond Hemminga in 2014 aan de wieg van Civitas Christiana. Deze stichting, die deel uitmaakt van de Amerikaanse rooms-katholieke beweging Tradition, Family and Property, strijdt voor herwaardering van de klassiek christelijke traditie, de bescherming van huwelijk en gezin en het recht op privé-eigendom.

Karakterverschillen tussen Bos en Hemminga waren de belangrijkste oorzaak van de scheiding van hun wegen. „We zijn allebei koppige mensen met een eigen visie, al hebben we nog steeds goed contact.” Hemminga is nu het Nederlandse boegbeeld van de burgerbeweging CitizenGO (zie hieronder: ”Met internetpetities de morele verloedering te lijf”).

Terwijl Civitas Christiana vooral gebruikmaakt van papier, voert CitizenGO bijna uitsluitend campagne via internet. „Een kleine groep in de samenleving zet zich luidruchtig in voor de afbraak van alle christelijke normen en waarden, een kleine groep verzet zich daar actief tegen en de grote meerderheid zwijgt. De progressieve minderheid is in de media sterk oververtegenwoordigd. Ik probeer de christelijke en conservatieve minderheid te mobiliseren.”

Eigen werkwijze

Het hoofdprobleem van de moderne samenleving is voor Hemminga het ontbreken van een samenhangend geheel van normen en waarden. Op basis van het tot religie verheven beginsel van autonomie stelt ieder zijn eigen pakket samen. „Gericht op het hier en nu, omdat het eeuwigheidsperspectief is verdwenen. Dan is het logisch dat je er een eind aan maakt als iets niet meer prettig voelt, ongeacht of het om je huwelijk, een maatschappelijke verantwoordelijkheid of je leven gaat.”

In zijn streven weet de orthodox rooms-katholieke intellectueel zich gesteund door collega-organisaties zoals Schreeuw om Leven en de Transatlantic Christian Council, opgericht door de even strijdlustige Henk Jan van Schothorst, een reformatorisch christen. „We zijn eensgezind in ons denken over allerlei ethische zaken, maar ieder heeft zijn eigen werkwijze. Schreeuw om Leven is bekend door de demonstraties en de waken bij abortusklinieken. De Transatlantic Christian Council probeert door lobbywerk bij de Verenigde Naties en in Brussel de besluitvorming te beïnvloeden. CitizenGO kiest voor het creëren van publieke druk, zodat de politiek op een gegeven moment niet anders kán dan er rekening mee houden. Sinds mijn aantreden, eind december 2016, heb ik al tientallen petities gelanceerd.”

Te lief

Met het steunen van een petitie van CitizenGO zorgt de sympathisant ervoor dat de door hem of haar getekende verklaring rechtstreeks in de mailbox van de beklaagde partij belandt. Dat kan een organisatie zijn, zoals de Reclame Code Commissie, maar ook een bedrijf of een persoon. „De petitie tegen het abortusfonds van minister Ploumen, in februari, is door zo’n 50.000 Nederlanders getekend. Ploumen was denk ik niet vrolijk van dat mailbombardement, maar dat is juist de bedoeling. Door ons poldermodel zijn ook christenen vaak veel te lief en te aardig voor iedereen. In de gereformeerde hoek is nog een redelijke groep bereid om zich uit te spreken, maar onder katholieken is de apathie ten opzichte van de morele revoluties bedroevend, enkele uitzonderingen daargelaten.”

Een deel van de dag is de bevlogen contrarevolutionair bezig met het beantwoorden van mail. „We hebben intussen tienduizenden adressen in ons bestand. Met elke petitie neemt het aantal toe. Als je heel veel mailt, krijg je ook de nodige reacties. Daarnaast ben ik druk met het plegen van overleg met campagnevoerders in andere landen, het deelnemen aan internationale congressen, het vertalen van teksten en het bezoeken van landen waar we praktische steun verlenen, zoals Irak. Soms moeten we het geld zelf gaan brengen, omdat de infrastructuur in het betreffende gebied volledig is verwoest.”

De weg kwijt

CitizenGO faciliteert zo nu en dan ook organisaties met een gelijke doelstelling, of burgers die een petitie initiëren. „Als die bij onze doelstelling past, mogen ze van ons platform gebruikmaken en helpen we met onze ervaring en kennis. Niet de eigen organisatie, maar het doel staat voor ons centraal.”

Over de toekomst is Hemminga niet louter pessimistisch gestemd. „Hoe verder het ondergraven van de door God gegeven orde der dingen gaat, hoe meer mensen vanuit nuchter verstand beseffen dat er iets niet klopt. Je ziet dat heel duidelijk bij iemand als prof. Koerselman. Die stelt vanuit zijn psychiatrische praktijk vast dat een leven van vrijheid, blijheid, met zelfbeschikking als het hoogste goed, niet gezond is voor mensen. Veelzeggend is ook dat zowel de petitie tegen de gelijkschakeling van de genders als die tegen Second Love door veel niet-christenen is gesteund. Het is toch absurd dat mensen actief mogen stoken in andermans relatie? Door onze acties hoop ik nog iets van onze beschaving overeind te houden. Want we zijn behoorlijk de weg kwijt.”

Met internetpetities de morele verloedering te lijf

Het christelijke Europa gaat te gronde door een reeks van antichristelijke revoluties, zoals de Franse Revolutie aan het eind van de 18e eeuw en de culturele revolutie in de jaren 60 van de 20e eeuw. De gevolgen daarvan komen nu ten volle openbaar. Liberalisme en hedonisme vieren hoogtij; alles wat aan het christendom herinnert, wordt stelselmatig uitgebannen. De meeste christenen laten de ontwikkeling maar wat over zich heen komen. Ze staan erbij en kijken ernaar.

Dat is kort samengevat de visie van de drijvende krachten achter de in 2013 opgerichte burgerbeweging CitizenGO. Ze wekken medeburgers van allerlei achtergrond en signatuur op tot een contrarevolutie. Samen in actie voor de herwaardering van morele grondwaarden, zoals de beschermwaardigheid van het leven en het huwelijk en het in de schepping gegeven onderscheid tussen man en vrouw.

Voorman van de beweging is de orthodox rooms-katholieke Ignacio Arsuaga. De Spaanse advocaat, gehuwd en vader van vijf kinderen, wil via CitizenGO geestverwanten betrekken bij de verdediging van christelijke normen en waarden. In eigen land deed hij dat al via de door hem gestichte organisatie HazteOir (Laat van je horen).

CitizenGO mobiliseert burgers door middel van onlinepetities in twaalf talen: Engels, Spaans, Portugees, Frans, Duits, Italiaans, Nederlands, Hongaars, Sloveens, Kroatisch, Russisch en Pools. Zo wordt er druk uitgeoefend op overheden, organisaties en bedrijven in vijftig verschillende landen. Daarnaast zet de organisatie zich in voor de ondersteuning van vervolgde en ontheemde christenen. De campagnes worden georganiseerd door werkers in vijftien verschillende landen, verdeeld over drie continenten. Het hoofdkwartier bevindt zich in Madrid.

In Nederland heeft de organisatie sinds 2016 een strijder in de persoon van Michiel Hemminga. De conservatieve intellectueel uit Broek in Waterland, net als Ignacio Arsuaga orthodox rooms-katholiek, boekte in het achterliggende jaar al de nodige successen. Zo wist hij met zijn petitie tegen reclame voor de overspelsite Second Love 60.000 burgers te mobiliseren. Via CitizenGO deden ze hun beklag bij de Reclame Code Commissie. De komende tijd hoopt Hemminga de strijd tegen de morele verloedering te intensiveren, zo mogelijk met een medestrijder. Als daarvoor de benodigde gelden beschikbaar komen.