Het begint allemaal zo mooi. In 1995 ziet Toralt Deinum een gat in de markt: boodschappen bezorgen op bestelling. Hij verkoopt zijn huis in Terneuzen. Het levert hem, met de verkoop van een aandelenpakket, een mooi bedrag van 200.000 gulden op. Voldoende voor de opstartfase in Almere. Al snel zit Deinum samen met zeven personeelsleden tot over zijn oren in het werk. Mensen in Almere en omgeving weten ”Torall, de thuissuper” te vinden.

Maar de bodem van de kas raakt snel in zicht. Rode cijfers op het bankafschrift volgen. Na een jaar besluit de ondernemer een punt achter de thuissuper te zetten. Net op tijd voorkomt hij daarmee een faillissement. Hij blijft echter wel zitten met een restschuld van 300.000 gulden. Afbetalingsregelingen zorgen voor een maandenlange nasleep.

„Ik miste een boekhouder en had daardoor onvoldoende zicht op de resultaten”, blikt Deinum terug. Hij bewoont nu een huurappartement in Amsterdam-Oost. „Ik heb wel verstand van marketing, maar niet van cijfers. Grote klanten betaalden hun rekening pas na zes weken, terwijl mijn leveranciers een betalingstermijn van een week hanteerden. Mijn kasmiddelen verdwenen als sneeuw voor de zon. Door de flinterdunne marges hingen de kosten van het pand als een molensteen om mijn nek. De opslagloods was op de groei gekocht, dat had ik achteraf beter niet kunnen doen.”

De 40-jarige Deinum heeft na de gedwongen bedrijfsbeëindiging diverse baantjes gehad, maar hij zit de laatste twee jaar thuis. „Het is geen voordeel als je gestopt bent met een eigen zaak. De vraag van werkgevers luidt steevast of ik wel onder een baas kan werken.”

De Amsterdammer kreeg meer tijd om zijn woede en frustratie te verwerken. „Bij een gedwongen stop valt er zoveel weg. Het wordt stil om je heen. Voor mensen met een eigen bedrijf komen veel dingen op de tweede plaats. Alles is erop gericht om winstgevend te ondernemen. Succes streelt je ego, een mislukking roept faalangst op.”

Deinum gaat een stapje verder om zijn gevoelens te beschrijven. „Het is als bij het verliezen van een geliefde. Ouders laten bijvoorbeeld de kamer van een overleden kind intact. Zo ken ik een groenteman die nog steeds geen afstand kan doen van zijn weegschaal.”

Het idee voor een ontmoetingsplek voor lotgenoten zit al langer in het hoofd van Deinum. „Nu ik merk dat er geen schot zit in de sollicitaties, is het tijd om mijn ideeën verder gestalte te geven. Ik heb deze periode ook nodig gehad om het verlies van mijn zaak te verwerken.”

Het klinkt allemaal behoorlijk triest. Maar Hart Zonder Zaak moet geen zielige club worden. „Ik wil een luisterend oor bieden. Lotgenoten kunnen zich aan elkaar optrekken. We proberen te kijken naar de dag van morgen. Dan bloeien mensen weer op.”

De eerste bijeenkomst heeft begin juli plaats. Twee reacties zijn inmiddels binnen. Deinum zal de praatclub leiden. Hij heeft ervaring met gespreksgroepen voor ex-gedetineerden. „In een later stadium kunnen vrijwilligers de taak overnemen. En als ik merk dat mensen psychisch volledig in de knoop zitten, verwijs ik door naar professionele hulp.”

Als ervaringsdeskundige kan Deinum een aantal adviezen geven aan ondernemers die hun debetstand zien groeien. „Houd het initiatief in handen door in contact te blijven met de schuldeisers. Vaak blijkt het mogelijk een regeling met hen te treffen. Beantwoord daarom ook gewoon brieven en telefoon. Anders ben je overgeleverd aan anderen. Door mijn actieve opstelling heb ik de verkoop van privé-bezittingen bijvoorbeeld voorkomen.”

Gedupeerden moeten niet met frustratiegevoelens blijven zitten. „Ik heb een periode minder goed voor mezelf gezorgd. Dat levert echter niets op. Je komt alleen verder als je bereid bent om jezelf te helpen.”

Deinum sluit niet uit ooit opnieuw een bedrijf te starten. Nu ontbreekt echter het geld. Eén ding weet hij al wel zeker: het eerste personeelslid zal een boekhouder zijn.