Het Evangelie voor bootvluchtelingen in Zuid-Italië
In de hak van de laars van Italië zijn de afgelopen twee jaar zo’n 320.000 migranten uit Afrika en het Midden-Oosten neergestreken. Hun situatie is hopeloos. Ze hebben de Bijbel nodig, het Woord dat spreekt van hoop.
Evangelist Kees van den Boogaart uit Bunde heeft de stichting Evangelisatie Bootvluchtelingen Zuid-Italië opgericht. Wat hem drijft is dit: „Deze mensen –zij worden daar ”de onzichtbaren in de samenleving” genoemd– moeten iets van het Evangelie horen. Het vluchtelingenprobleem in Zuid-Italië is immens. Dat kan ik niet oplossen. Maar we zijn er toch. We zijn aanwezig en hebben de blijde boodschap bij ons.”
Eind 2014 werd Van den Boogaart geconfronteerd met de leefomstandigheden van de bootvluchtelingen in Italië. „Dat kwam heel erg bij me binnen. Het raakte me diep. Toen kreeg ik op mijn hart gebonden om die mensen te gaan helpen, om hun het Evangelie te brengen.”
Verwildering
In het voorjaar van 2015 reisde Van den Boogaart voor de eerste maal naar Zuid-Italië, met een kofferbak vol Bijbels en een achterbank vol evangelisatielectuur. Het tafereel dat hij daar aantrof, noemt Van den Boogaart bizar. „Duizenden bootvluchtelingen leven in illegale getto’s en kampen of verblijven in ruïnes en krottendorpen. Velen van hen hebben echt helemaal niets, nog geen matras. Ze liggen gewoon in de klei te slapen. Het is een wereld vol verwildering en etnische spanningen. Veel vluchtelingen komen uit het Midden-Oosten, Eritrea, Pakistan of Nigeria. Vaak hebben ze half Europa al gezien, maar zijn ze nergens welkom. In Zuid-Italië hebben ze zich teruggetrokken. Terwijl daar niets te halen is. Het is allemaal ellende en misère. Uitzichtloos. Dat is het. Onder die vluchtelingen zag ik veel jongeren van zestien of achttien jaar oud, van wie ik dacht: hoe kóm jij hier? Hoe red je het?”
Ontferming
Dat het ook economische vluchtelingen zouden kunnen zijn, maakt Van den Boogaart niets uit. „Dat boeit mij nul komma nul. Die mensen hebben geen Bijbel, geloven in de verkeerde god, kennen Christus niet als de enige grond van onze zaligheid. Wat boeit het mij of het economische vluchtelingen zijn? We brengen daar de boodschap die hoger reikt dan hun verlangen om ergens in Europa nog een klein beetje gelukkig te worden. Die mensen moeten toch ook iets ervaren van de innerlijke ontferming van Jezus Christus. Zonder Christus is er geen hoop, niet voor de tijd en niet voor de eeuwigheid. Op onze pelgrimsreis naar de eeuwigheid kan Hij alleen rust en vrede geven. Die zijn alleen te vinden aan de voet van het kruis. Ook voor bootvluchtelingen is er geen andere weg.”
Van den Boogaart heeft inmiddels contact gelegd met plaatselijke protestantse gemeenten in Zuid-Italië. Vaak zijn dat broedergemeenten in de sfeer van de waldenzen en de Vergadering van Gelovigen. Op de lectuur die hij verspreidt, vermeldt hij de contactadressen van deze gemeenten. „Wij kunnen er soms maar een paar dagen zijn, maar als we weer weg zijn, moeten die vluchtelingen wel ergens heen kunnen met hun vragen. Lokale christelijke gemeenten verlenen nazorg. Dat netwerk is zich aan het uitbreiden.”
Daarnaast wordt er samengewerkt met nationale en internationale organisaties.
De Stichting Evangelisatie Bootvluchtelingen Italië werft fondsen met behulp van een eigen database met adressen van particulieren en 150 kerkelijke gemeenten. De stichting bezit de anbi-status.
Veldtocht
Volgende week woensdag vertrekt Van den Boogaart voor de zesde maal naar Italië. „Ik ga weer een veldtocht houden om aan bootvluchtelingen te vertellen wat Luther zei: „Degenen die door mensen gehaat zijn en waar niemand raad mee weet, die heeft God lief.” De velden zijn daar wit om te oogsten, zó wit als ik weet niet wat.”
