Vijf inwoners kwamen om het leven. Tientallen mensen raakten gewond door rondvliegend glas, meubilair of puin. Zo’n honderd woningen raakten zwaar beschadigd, de helft daarvan bleek onherstelbaar vernield.

Drie zware windhozen ontstonden er op zondag 25 juni 1967 uit één weerfront. Het Belgische Oostmalle en het Brabantse Chaam kregen rond kwart over vier te maken met het natuurgeweld. Tientallen kilometers noordelijker in Tricht, dat destijds zo’n 1500 inwoners telde, was het op dat moment drukkend warm.

Rond vijf uur nam de benauwdheid verder toe. „Het werd stil buiten, zelfs de vogels floten niet meer. Plotseling was er dat vreselijke geluid. Ik had het idee dat de wereld verging”, aldus een inwoner die de ramp meemaakte.

Moeders die voelden dat er gevaar dreigde, haalden hun kinderen binnen. Rond kwart over vijf brak noodweer los. Een vernietigende slurf stortte zich ter hoogte van verkeersplein Deil met razend geweld naar beneden en veegde het nieuwbouwwijkje van Tricht van de kaart.

Aardedonker

Binnen enkele seconden was er van veel huizen nauwelijks meer over dan puin. Meubels, kleding, boeken, speelgoed – alles werd door de wind meegezogen. Later werd tot in de Noordoostpolder huisraad teruggevonden. Drie volwassenen en twee kinderen kwamen om het leven.

„Bewoners werden overrompeld”, zegt Ton van Vlijmen. Hij is de producent van een toneelstuk dat de ramp en de wederopbouw van het dorp in beeld brengt. Daarnaast is in het dorpshuis een tentoonstelling ingericht met veel beeldmateriaal over de ramp.

De herinnering aan de ramp is in Tricht en omgeving nog springlevend. Trichtenaar Jan de Keijzer: „Ik was destijds 29. Wij hadden visite. Mijn vrouw en mijn nicht gingen een rondje lopen. Precies op de plek waar even later de windhoos toesloeg. Om een uur of vijf werd het aardedonker en kwam er van alles door de lucht. Het duurde maar even. Die windhoos is me altijd bijgebleven.”

Jenneke van Kessel (93) woonde destijds in Deil. „Ik weet nog dat het die middag vreselijk warm en benauwd was. Toen de storm eraan kwam, werd het pikdonker. We zijn naar binnen gegaan. Zulk noodweer had ik nog nooit meegemaakt. De storm ging over het kerkhof, waarbij de grafzerken van mijn man en zoontje omwaaiden. Bij slecht weer denk ik altijd terug aan die middag.”

Bom ontploft

Wout van den Berg (68) woonde in Tricht, maar bracht de middag door bij vrienden in het nabije Rumpt. „Ook daar was het noodweer met grote hagelstenen en storm. We stonden op de dijk en zagen die slurf. „Dat gaat niet goed”, zeiden we tegen elkaar, maar ik had er geen idee van dat Tricht werd geraakt.”

Rond halfzeven probeerde Van den Berg naar huis te gaan, maar hij kwam niet ver. „Wat een chaos. Het leek wel oorlogsgebied, of er een bom ontploft was.”

Van den Bergs ouderlijk huis was zwaar geraakt. Zijn moeder en zus werden naar het ziekenhuis in Tiel gebracht. „Mijn vader overleed aan de gevolgen van de ramp. Dit gold ook voor het zesjarig zoontje van de buren dat die middag bij ons was. Mijn vader had zijn armen om het mannetje heen geslagen om hem te beschermen. Tevergeefs.”

Van den Berg: „Het verdriet slijt, maar vergeten doe ik de ramp nooit. Het is een ijkpunt. Als we het over vroeger hebben, praten we over de tijd van voor en van na de ramp.”

Zondagmiddag vindt er een herdenkingsdienst in de hervormde dorpskerk plaats.