TOEN

Ik woon in Twente en begon in 2009 aan de politieopleiding in Apeldoorn. Sinds 2012 werk ik fulltime in het basisteam Apeldoorn. Daar ben ik actief in de noodhulp en in de teams openbare orde en winkelcriminaliteit. Ik ben klein van stuk, maar ben wel een vechter. Ik kan slecht tegen onrecht.

NU

Op 21 mei 2015 ben ik ernstig mishandeld tijdens mijn dienst voor het team winkelcriminaliteit. Binnen die groep werken we in burgerkleding, vooral in het centrum van Apeldoorn.

Die dag werkte ik samen met een vrouwelijke collega. In de buurt van de HEMA werd onze aandacht getrokken door drie jongemannen, onder wie iemand van Somalische afkomst. Ze deden luidruchtig en waren onder invloed van drank of drugs. Een van hen droeg een grote winkeltas. Ook had iemand een glazen alcoholfles in zijn hand. We besloten de jongemannen te volgen, toen ze de HEMA binnengingen. Intussen meldden we onze bevindingen via de portofoon aan collega’s elders in de stad.

Voor in de HEMA stond een stellage met horloges. De jongeman van Somalische afkomst pakte een horloge en liep verder de winkel in. Hij probeerde de verpakking eraf te halen, maar dat lukte niet. Even later liep het drietal naar de uitgang. De Somaliër hield zijn hand met daarin het horloge boven zijn hoofd en liep tussen de alarmpoortjes door. Zo wilde hij voorkomen dat het alarm afging. Dat was voor ons het moment om de jongeman aan te houden. We volgden de drie de winkel uit.

Buiten stonden inmiddels diverse collega’s klaar. Ze grepen de dief vast en maakten zich kenbaar als politie. De jongeman rukte zich echter los en rende in mijn richting. Ik riep dat ik van de politie was en gaf hem een schouderbeuk. Ik plaatste mijn schouder met kracht op zijn bovenlichaam. Hij deinsde achteruit.

Toen gebeurde er iets onverwachts. Hij bewoog zijn arm naar achteren. In zijn hand had hij een glazen wodkafles. Met grof geweld sloeg hij me daarmee in mijn gezicht. Meteen besefte ik: Dit is niet goed. Ik voelde en hoorde dingen in mijn gezicht knappen. Mijn zicht was weg, er stroomde bloed langs mijn gezicht.

De adrenaline stroomde door mijn lichaam. Ik dacht: Ik moet die man pakken. Met m’n ene hand voelde ik aan mijn gezicht, met mijn andere hand greep ik de dief bij zijn jas. Ik dacht: Vasthouden en niet meer loslaten. Al snel schoten collega’s te hulp. We probeerden de jongeman onder controle te krijgen. Bloed van mijn gezicht drupte op straat.

De dief verzette zich hevig. Hij trapte, sloeg en schreeuwde. Met z’n vijven probeerden we hem in bedwang te houden. Hij luisterde niet naar bevelen van de politie, dus moest die geweld gebruiken om hem onder controle te krijgen. De verdachte ging in de politieauto nog een keer door het lint en pleegde daar vernielingen.

Met mijn collega ging ik naar de eerstehulpafdeling van een ziekenhuis in Apeldoorn. Al snel bleek dat mijn neus was gebroken. Ook had ik andere verwondingen aan mijn gezicht. De volgende dag bleek dat de linkerzijde van mijn neus was verbrijzeld. In het ziekenhuis probeerden ze mijn neus weer in model te zetten. Dat is nog niet helemaal gelukt. Ik moet nog een operatie ondergaan. Aan de mishandeling hield ik een litteken in mijn gezicht over. Voor een vrouw is dat een gevoelig puntje.

Een week na het incident heb ik me weer op het werk gemeld. Met een opgezwollen gezicht, inclusief neusspalkje. Ik vond het fijn weer onder mijn collega’s te zijn. De politie is toch een grote familie.

De winkeldief is veroordeeld tot twaalf maanden cel, waarvan drie maanden voorwaardelijk. Ik was bij de rechtszaak. De verdachte beweerde dat hij niet wist dat ik van de politie was en dat hij mij per ongeluk met de fles raakte. Bizar om te horen. In Apeldoorn kom ik de man geregeld tegen. Hij is tot ongewenste vreemdeling verklaard, maar kan niet worden uitgezet.

Na het incident werd ik alerter. Ik voel me strijdlustig en blijf misdaad en onrecht bestrijden. Ik doe mijn werk met plezier. Ik ben trots op wat we bereiken met bijvoorbeeld ons team winkelcriminaliteit.

STRAKS

Dat tijdens de jaarwisseling opnieuw hulpverleners zijn belaagd, vind ik te bizar voor woorden. Ik heb van huis uit meegekregen dat je respect moet hebben voor de politie en hulpdiensten.

Geregeld worden we tijdens ons werk uitgescholden. Gedurende horecadiensten, vaak als mensen onder invloed zijn. Of nadat we iemand hebben bekeurd. „Ga toch boeven vangen”, zeggen ze dan. Of: „Hoeren van justitie.” Vooral scheldwoorden met het woord kanker erin vind ik zó laag.

Hoe het geweld tegen de politie moet worden bestreden? Het begint ermee dat ouders hun kinderen respect voor het gezag bijbrengen. Ook is het nodig om mensen uit de anonimiteit te halen. Het is bizar om te lezen wat mensen voor beledigende teksten op de Facebookpagina van de politie zetten. Waarom halen we die gasten niet ’s ochtends vroeg uit hun bed? Je wilde aandacht? Die kun je krijgen. Vertel je verhaal maar bij ons op het politiebureau. Verder zouden agenten een bodycam moet krijgen, een cameraatje. Burgers moeten beseffen dat onaanvaardbaar gedrag op beeld kan worden vastgelegd. Eigenlijk is het van de zotte dat zulke cameraatjes nodig zijn. Mijn oproep is: Handen af van onze hulpverleners.