Op de vraag van Wesly antwoordde de bedroefde moeder, Marjan Pinczowski: „Dat durf ik niet.” Waarop Wesly weer zei: „Dat is maar goed ook. Anders zet ik een groot hek om de Maas heen. Want in de rivier springen – dat mag je je omgekomen kinderen niet aandoen.”

De absurde dialoog geeft iets weer van het leed dat Marjan Pinczowski en haar man Edmond (of: Ed) in maart overspoelde. Letterlijk in één klap verloren ze hun twee kinderen, de twintigers Alexander en Sascha. Beide jonge mensen kwamen om bij de terreuraanslag op 22 maart op vliegveld Zaventem in Brussel. In de Belgische hoofdstad vielen die dag door IS-terreur 35 doden, ook in metrostation Maalbeek.

Onmenselijk leed

„Alexander en Sascha zijn in koelen bloede vermoord”, zegt Benoit Wesly, een Limburgse zakenman en nauw bevriend met de familie Pinczowski. „De broer en zus zouden naar New York vliegen. Om acht uur ’s morgens belden Alexander en zijn vader met elkaar. De vader hoorde ineens een klap en glasgerinkel. Dat was het laatste contact.”

De terreuraanslag heeft het leven van de ouders „compleet omver gegooid”, zegt Wesly, die van jongs af aan bevriend is met zijn Joodse leeftijdsgenoot Ed Pinczowski. „Wat hen overkwam, is eigenlijk niet te bevatten. Hun is onmenselijk veel leed aangedaan. Marjan laat haar tranen zien, Ed niet. Iedereen verwerkt verdriet op zijn eigen manier.”

Met Ed deelt Wesly een loodzwaar verleden: hun beider Joodse families vielen in de Tweede Wereldoorlog ten prooi aan de moordmachine van de nazi’s. „Na de aanslag in Brussel moest ik denken aan Hitler. Die zei: „We zullen de Joden van de aardbodem laten verdwijnen.” In het geval van de familie Pinczowski krijgt hij nog gelijk ook. Ed en Marjan zullen geen kleinkinderen krijgen. Hun nageslacht houdt op te bestaan.”

In de ongeveer 200 leden tellende joodse gemeente Maastricht, waar de Pinczowski’s aan verbonden zijn, is de tragische dood van de broer en zus „ingeslagen als een bom”, zegt Wesly, voorzitter van die gemeente. „In zo’n gemeenschap kent iedereen elkaar. We zijn één familie. We proberen Ed en Marjan tot steun te zijn, door ze bijvoorbeeld te knuffelen. Vorige week nog hielpen Ed en Marjan mee met het verzorgen van een kerstdiner voor 250 arme Maastrichtenaren. Dat is voor hen een mooie afleiding.”

Wesly was nauw betrokken bij de organisatie van de afscheidsceremonie ter nagedachtenis aan de omgekomen broer en zus. „Toen is onder meer de hoop uitgesproken dat hun zielen door God zijn opgenomen in de bundel van het eeuwige leven.

Rabbijn Menno ten Brink, verbonden aan de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam, citeerde uit de Thora. We wilden Ed en Marjan het gevoel geven dat ze niet alleen staan.”

Leerzaam

Ondanks alle pijn was 2016 voor Benoit Wesly een leerzaam jaar. „Mijn geloof in de Almachtige werd sterker. Ik ben blij dat ik me kon inzetten om het verdriet van Ed en Marjan te verzachten.”

De terreur in Brussel bepaalde de Joodse zakenman uit Maastricht bij de voorrechten die hij mag genieten. „Mijn vrouw en ik hebben twee zonen. De één woont in Tel Aviv in Israël, de ander in Brooklyn, een stadsdeel van New York. In Brooklyn woont ook onze enige kleinzoon.

Na de aanslag op vliegveld Zaventem heb ik wekenlang met foto’s van mijn twee zonen en mijn kleinzoon tegen mijn borst geslapen. Ik heb de Almachtige gevraagd: Laat mij niet overkomen wat Ed en Marjan is overkomen. Want dat overleef ik niet.”

Terugblik

Dit is het achtste en laatste deel van een serie interviews over ingrijpende of opvallende veranderingen in het leven van mensen in het afgelopen jaar.