„Dit is mijn zendingsmateriaal”, grapt de 48-jarige Urker als hij aan het eind van het gesprek een boekje meegeeft. „Het lezen ervan heeft mijn leven veranderd.” ”Het groene hart van het geloof”, zoals de titel luidt, is geschreven door Dave Bookless, directeur van de Britse afdeling van de christelijke natuurbeschermingsorganisatie A Rocha. Zijn boodschap: de aarde is Gods eigendom; mensen mogen de schepping gebruiken en ervan genieten, maar niet op een manier die onzorgvuldig, hebzuchtig of destructief is.

Het is taal naar het hart van Koffeman. De oud-visser is er in de loop van de jaren van overtuigd geraakt dat respect voor het milieu een plicht is voor ieder mens. Daarom maakt hij zich sterk voor een schone zee.

In Urk kent vrijwel iedereen hem. Als telg van een kinderrijke vissersfamilie met drie Noordzeekotters in de vaart (vóór de visserijcrisis zes), als columnist van nieuwsblad Het Urkerland, als voorzitter van de organisatie van de Urker visserijdagen en de vakbeurs Holland Fisheries Event of gewoon als Klaas-Jelle, de gezellige en altijd spraakzame inwoner van de oude dorpskern.

Koffeman ging op zijn 17e naar zee. Als visserman verdiende je in die tijd meer dan uitstekend. Maar tegen de eeuwwisseling begon het tij te keren. De visserij kreeg klap na klap te verduren. Strengere regels, krimpende quota, dalende visprijzen, dure gasolie en banken die geen krediet meer verstrekken. En dan is daar ook nog de milieulobby, die pleit voor reservaten in zee waar vissers niet meer welkom zijn.

Toen in 2014 de motor het begaf van de FD 281, de onder Britse vlag varende kotter waarvan hij schipper was, ontbrak het geld voor reparatie. Het schip ging naar de sloop en Klaas-Jelle ging aan de wal werken, bij de technische dienst van de familierederij.

Hij had toen al een paar jaar een adviesbureautje met de wonderlijke naam ”Pensi pri solvo”. „Dat is Esperanto voor werken aan oplossingen. ”Koffeman consultancy” vond ik een beetje saai”, lacht hij. In juni stapte hij definitief uit het visserijbedrijf. „Ik doe nu een project voor Stichting De Noordzee en ben ook in gesprek met het Wereld Natuur Fonds. Greenpeace? Ik zeg niet bij voorbaat nee, maar voorwaarde is dat ze oog hebben voor de economische belangen van de vissers.”

De eerste stappen in de advieswereld zette Koffeman in 2006 als lid van de klankbordgroep van het Visserij Innovatieplatform, een club van specialisten die de overheid had ingesteld om de visserij te helpen verduurzamen. Veelbelovende projecten konden subsidie krijgen.

Een van de resultaten is het futuristische vissersschip MDV 1, dat vorig jaar in de vaart kwam. Een ander voorbeeld: vissers worden tegenwoordig gestimuleerd om afval mee naar de wal te nemen, in plaats van het overboord in zee te dumpen.

„Gelukkig slaat dat aan. Ik vind dat niet meer dan logisch. Een boer gooit zijn vuilnis toch ook niet op zijn akker?” zegt Koffeman. „De samenleving eist dat we goed bezig zijn met het milieu. We zullen wel moeten, anders kunnen we onze vis straks niet meer verkopen. Maar die samenleving moet ook accepteren dat vissers hun brood willen verdienen. Ecologische en economische duurzaamheid moeten hand in hand gaan.”

Zijn vroegere collega’s respecteren zijn ommezwaai. „Sommigen waarschuwen dat ik niet te groen moet worden. Maar ze zien me niet als vijand, ik kan bij iedereen aan boord komen.” Hij beseft intussen dat veranderingen stap voor stap gaan. „Ik baal ervan dat ik zelf ook nog te veel plastic gebruik. In de oceanen drijft een enorme plastic soep. Dat krijgen we een keer op ons bord.”

Dit is het tweede deel van een serie interviews over ingrijpende of opvallende veranderingen in het leven van mensen in het afgelopen jaar.