Neem dit prachtige gezinnetje, met links moeder Chepleke Elizabeth (33) en haar kinderen: Sailas (4), Bakita (6), Ritha (8), Pius (10) en Teresa (7). Vader Daudi wilde even niet op de foto, hij was druk met speren maken.

Mét dit gezin zitten we diep in Pokot­gebied in Amudat, in het noordoosten van Uganda. Een bezoekje aan hun erf beleefde ik als het binnenstappen van een veestal: koeienvlaaien op de grond en heel veel vliegen. „Die leven in een totaal andere wereld dan de onze”, denk je dan algauw, en in zekere zin is dat waar.

Maar ook weer niet. Want moeder Elizabeth is christen en wil graag dat haar kinderen dat ook worden. En daarom stuurt ze er enkele naar school. Gemakkelijk is dat niet, want de schoolkosten zijn best een last.

Elizabeth had op één vraag nog geen antwoord: Hoe het verder moet met de kleine Bakita, op de foto direct rechts van haar. Het 6-jarige (!) meisje is verstandelijk beperkt en ze kan niet praten. Als christen weet Elisabeth ’t en ze zéí het ook die middag: „We hebben haar uit Gods hand ontvangen en aanvaarden haar zoals ze is.” 
En daarmee kwam Elizabeth plots verrassend dichtbij, want in de Pokotcultuur is een gehandicapte eerder vervloekt dan geliefd.

Ze hoopte vurig dat ook de kleine Bakita ooit naar school zal kunnen. „Kijk maar, ze is best leergierig”, zegt moeder met een glimlach, terwijl Bakita naar de camera loopt om in de lens te kijken. Een vrolijk meiske ook, voeg ik eraan toe. Een ménsje dat, net als haar moeder, veel dichter bij me stond dan ik dacht, en –het zou zomaar kunnen– dan ik voor wenselijk hield.

Ga naar de site van de RD-actie voor online doneren en video’s.