In de Volkskrant beschrijft ze haar broer als een meedogenloze crimineel „die een schakeltje mist”. Daarin verschilt hij volgens haar van zijn voormalige vriend Cor van Hout, de man die samen met Holleeder ‘meneer Heineken’ ontvoerde en in 2003 om het leven kwam: „Cor was een gezellige jongen. Hij had joie de vivre. Niemand bij ons thuis kende dat”, zegt ze. „Voor de mensen om hem heen was Cor zacht. De meeste criminelen doen wat ze doen vóór hun familie. Zodat zij goed kunnen leven. Wim niet. Die vernietigde juist zijn eigen omgeving.”

Door rechten te gaan studeren probeerde Astrid Holleeder zich los te maken van „een bezoedelde familiegeschiedenis, waaraan ik feitelijk part noch deel had. Ik was 17 toen Heineken werd ontvoerd en wist net als de rest van ons gezin van niets”, aldus de voormalige vertrouwelinge van Willem Holleeder in De Telegraaf.

Ze vertelt ook over de tegenwerking van Justitie waarmee ze te maken kreeg. „Op de dag voor mijn beëdiging als advocaat kreeg ik bericht dat deze ceremonie waarop ik me zo had verheugd, niet door kon gaan. Het Openbaar Ministerie, in de persoon van toenmalig officier van justitie Fred Teeven, wilde niet dat ik advocaat werd. Ik zou een schande en een gevaar voor het vak zijn.”

Over de toekomst maakt ze zich geen illusies. Ze weet hoe haar broer handelt. Terwijl Justitie het uitblijven van bezoek aan haar broer in de Extra Beveiligde Inrichting (EBI) in Vught als iets positiefs beschouwt, ziet Astrid Holleeder dit heel anders. „Het betekent dat hij met iets bezig is, maar als er iets gebeurt kan zeggen: ‘Ikke? Ik heb niet eens bezóék gehad!’ En inderdaad kwam uit dat hij al in de EBI onze liquidatie aan het regelen was”, vertelt ze de Volkskrant. „Voor Wim geldt: wat je ziet, is niet wat er is. En geloof me; zodra hij wordt overgeplaatst naar een normaal regime, heeft hij onze liquidatie alsnog binnen twee weken geregeld.”