Volgens conservator Paul Rem was het stel tot het eind dol op elkaar. Thuis was ze dan ook de zorgzame echtgenote en moeder. Naar buiten toe wilde Anna Paulowna echter schitteren als de grootvorstin die ze was. Ze behing zich met juwelen, niet omdat al die zware dingen zo lekker zaten, maar omdat ze vond dat ze het aan haar stand en positie verplicht was. „Iets dat Juliana ook goed kon. Thuis eenvoudig, maar ging ze op staatsbezoek, dan hing ze ook ongeveer alles om wat ze had”, vergelijkt Rem.

Veel van de juwelen („Dat mens had zóveel!” ) van Anna Paulowna werden later door erven veranderd. „Vooral koningin Emma deed dat, om dochter Wilhelmina er wat eigentijdser mee voor de dag te laten komen”, aldus Rem. Groot was dan ook zeer verheugd toen er bij een particulier een amethisten juwelenset werd opgedoken, die nog net zo is als toen Anna Paulowna hem droeg: oorbellen, een broche en een collier. „Toen ze hoorde dat de zoon van haar grootmeesteres ging trouwen, legde ze spontaan deze juwelen af en zei: die zijn voor het paar.”

Een ander topstuk is een ‘treurkast’, waarin ze na zijn dood onder meer de zeemleren broek en het dodenmasker van Willem II als relikwie bewaarde. „Het was de tijd van het excessieve en demonstratieve rouwen, zoals ook de Britse koningin Victoria deed om prins Albert.” Voor de kast hoeft Rem niet ver te zoeken, die bleek nog gewoon Het Loo te staan en gebruikt te worden voor administratie.

Behalve juwelen zijn er op de expositie portretten, siervoorwerpen en meubels, bijvoorbeeld met gifgroen malachiet, een koperafzetting die in Anna Paulowna’s tijd werd gedolven in de Oeral.