Grietje Post is Oranjegezind. Met hart en ziel. „Ik ben heel erg aan het Koninklijk Huis gehecht. Dat was ik al als kind, en dat gaat ook niet meer over. Ik ben erbij grootgebracht. Mijn vader, moeder en broers hadden precies hetzelfde. Het is er bij ons met de paplepel ingegoten.”

Radiotoespraken van de koningin, de geboorten van prinsen of prinsesjes, Koninginnedagen; het waren hoogtepunten voor de Werkendamse. „Ik spaarde alles wat met het koningshuis te maken had. Boekjes, tijdschriften, kaarten, foto’s en kalenders. Ik bewaarde echt alles. Alle liedjes kenden we uit ons hoofd. En nog.”

Volgens de Werkendamse is die toewijding in de loop der jaren verdwenen. „De aubade op school was het hoogtepunt van het jaar. Vroeger leefden we naar zulke dagen toe. Dan ging de vlag uit, we versierden onze hoepels of fietsen en trokken het dorp rond. Die tijd is voorbij. Veel mensen hebben liever een gewone vrije dag. Jammer.”

In de Oudheidkamer Zevenhuizen –gevestigd in een van de oude woninkjes in de gelijknamige arbeidersbuurt in Werkendam– die Grietje Post beheert, is haar liefde voor het koningshuis goed te zien. Er is een speciaal hoekje ingericht met foto’s, bussen, blikken, mokken, tegeltjes, glazen, lepeltjes, speldjes, doeken en alle andere Oranjespullen die maar te verzamelen zijn. Bijzonder is de foto van prins Claus, die in 1980 de leefbaarheidsprijs Kern met pit kwam uitreiken, voor de inzet van de inwoners van Zevenhuizen – onder wie Grietje en haar broer Hugo. „Kijk daar staat zijn stoel nog, daar heeft-ie gezeten.”

Trots

Sinds kort staat daar ook de luiermand waar Grietje zo trots op is. „Ouders van kinderen die in dezelfde maand als prinses Beatrix waren geboren, kregen zo’n rieten mand met luiers en een dekentje. Dat was voor die tijd heel wat. Wie precies op 
31 januari was geboren –net als Beatrix– kreeg een wieg. Ik ben van 5 januari, dus mijn moeder kreeg een luiermand.”

Bij het verzamelen van spulletjes voor de oudheidkamer kwam die herinnering weer boven. „Mijn hele leven ben ik naar die mand op zoek geweest, overal gezocht en gevraagd, maar hij was nergens meer te vinden.” Ze gaat ervan uit dat haar moeder het kleinood ooit heeft weg­gegeven. „Ze had een groot hart, was erg lief van aard en wilde altijd anderen helpen. Ik denk dat het zo is gegaan.”

Een krantenartikel over de oudheidkamer zorgde voor een onverwachte wending. „De journalist die mijn verhaal hoorde, schreef er een stukje over en ging voor mij op zoek.”

Dat leidde tot de vondst van 
een krantenartikel in de Gooi en Eemlander uit 1988 over een vrouw uit Baarn die zo’n luier­mand in haar bezit had. „De journalist zocht contact met haar en ze wilde de mand een poosje aan mij lenen. Een van de pootjes is eraf, de stof is wat vergaan en de mand heeft last van houtworm, maar dat deert me niet. Geweldig dat die mand een poosje hier mag staan. Als ik ’m zie, gaat er heel wat door me heen. Het is een kostbare herinnering aan vroeger.”

Aan die Baarnse luiermand zit volgens Grietje Post nog een grappig verhaal vast. „Geurtje Beatrix werd op dezelfde dag geboren als het prinsesje. Haar ouders hadden dus recht op een wieg. Maar het gemeentebestuur wilde die alleen geven als haar naam veranderd zou worden in Beatrix Geurtje. Toen dat niet gebeurde, bleef het bij een luiermand.”

Prachtig

Tot september blijft het pronkstuk in de oudheidkamer, dan gaat de mand weer terug naar Baarn. „Prachtig dat-ie hier staat op Koningsdag en op 4 en 5 mei. In het voorjaar is de aanloop sowieso groot. Ik werd net gebeld door een groep uit Waalwijk. Die komen op de fiets naar Werkendam, rusten hier even uit, eten en drinken wat en nemen gelijk een kijkje in het museum. Ik denk weleens: Wat zouden mijn ouders en broers verbaasd zijn geweest als ze hadden geweten hoe mooi het hier is geworden en hoeveel mensen er komen kijken. Ik sta er zelf ook nog elke dag versteld van.”