Bloemen, vogels, molens, landschappen, stillevens; dat zijn de favoriete onderwerpen van de immer opgewekte en goedlachse Anna Wijnans-Groeneveld. Ze heeft een druk leven achter de rug, werkte op de boerderij van haar vader en zorgde na haar huwelijk voor het huishouden.

„Ze was altijd heel actief”, vertelt haar zoon Martin Wijnans. „We woonden in Nieuwendijk, gemeente Werkendam. Ze was daar lid van allerlei verenigingen en bezorgde bij oudere mensen het kerkblad. Daarnaast hield ze van handwerken: naaien, borduren en breien. Ze was altijd wel ergens mee bezig.”

Maar tekenen of schilderen, daar was het nooit van gekomen. „Op school moesten we natuurlijk ook tekenen, maar eigenlijk kon ik er niet veel van”, herinnert Anna Wijnans zich. „Mijn meester zei altijd: „Ruim het maar gauw weer op.” Nu vind ik het reuzeleuk om te doen.”

Gebroken pols

De ommekeer kwam een paar jaar geleden toen ze vanwege een gebroken pols niet meer thuis kon blijven wonen. In afwachting van de opening van Antonia verbleef ze tijdelijk in zorgcentra in Wijk en Aalburg en Werkendam. Meedoen met een koortje of een zangavond lag voor de hand. „Moeder heeft altijd op een koor gezeten, ze kende destijds alle 150 psalmen uit haar hoofd. En nog, je hoeft maar een regel in te zetten of ze valt in.”

Een schilderclubje was wel wat anders. Het enthousiasme van 
de leden en de begeleidsters van 
de dagbesteding trok haar echter over de streep. „Ze zeiden: 
Doe toch mee, lekker met z’n allen een uurtje schilderen. Stond 
ik daar met mijn arm in het gips.”

Na haar verhuizing naar zorgcentrum Antonia ging ze door met schilderen. „Elke week een uurtje, vreselijk leuk. In een paar weken tijd heb ik weer een nieuw schilderij af.”

Bootje

„Ze heeft veel plezier in het schilderen”, vertelt haar zoon. „En ook een zeker talent. Toen ze begon, wist ze van niets. De begeleidsters hebben haar wat wegwijs gemaakt, geholpen bij het kiezen van de juiste kleuren. En moet je nu eens zien wat ze maakt. Heel bijzonder, zeker voor iemand van 103. Wij hadden als familie geen idee dat ze dat kon. Trouwens, zijzelf ook niet.” Vooral de luchten –volgens kenners een kunst apart– van Wijnans zijn vermaard.

Zelf vindt de oudste inwoner van Woudrichem het lastig om haar mooiste kunstwerk uit te kiezen. Uiteindelijk kiest ze voor beelden van vroeger. „Kijk, dat is ons oude huis”, zegt ze. „Daar hebben we tientallen jaren gewoond. En dat scheepje vind ik ook heel mooi. Vroeger woonden we in de Biesbosch, met dat bootje gingen we naar school.”

Koud water

In februari werd Wijnans – geboren en getogen in Nieuwendijk– 103 jaar. Ze is naar omstandigheden kerngezond, is alleen wat doof en loopt –verrassend kwiek– met een rollator.

Gevraagd naar het ‘geheim’ van haar goede gezondheid liet ze de verzamelde pers op haar verjaardag weten dat het een kwestie is van „jezelf elke dag met koud water wassen.”

Als speciaal cadeau voor haar verjaardag kreeg ze een expositie aangeboden die door burgemeester Noordergraaf van Woudrichem werd geopend. De kunstwerken blijven tot mei in Antonia hangen. Daarna verhuizen de aquarellen mogelijk naar het gemeentehuis.

Haar zoon is bezig met een boekje met al haar schilderijen, achtergrondinformatie en foto’s van de kunstenares. „En ik? Ik ga gewoon aan mijn volgende werk beginnen”, lacht Anna Wijnans. „Nog geen idee wat het gaat worden, maar ik hoop nog een poosje de kracht te krijgen om ermee door te gaan. Het is zo leuk om te doen.”