„We kwamen hier om van het Joegoslavië-Tribunaal eindelijk een levenslang tegen Karadzic te horen, maar wat moeten we met een straf van veertig jaar?”, zegt een van de overlevenden van de volkerenmoord in Srebrenica. „We gaan absoluut tegen deze straf in beroep.”

De vrouw is de zuster van Zijo Pašić, die pas in 2007 in een massagraf nabij Srebrenica werd teruggevonden, twaalf jaar na de volkerenmoord in de moslimenclave in Bosnië. Pasic is niet ouder geworden dan 37 jaar. „Naast hem lag de broer van zijn vrouw, die nog maar 19 jaar was. Zijn handen bleken op de rug gebonden te zijn geweest.”

De vrouw eist daarom gerechtigheid in de vorm van een levenslange opsluiting van Karadzic. Zij wordt bijgevallen door de Bosniër Fikret Alić, wiens foto in augustus 1992 wereldberoemd werd. Destijds werd hij broodmager afgedrukt op de cover van het Amerikaanse magazine Time, als teken dat de Republika Srpska Bosnische moslims en Kroaten opsloot in concentratiekampen. De foto van het kamp in Trnopolje draagt hij ook op het plein voor het tribunaal met zich mee.

Alić is enerzijds teleurgesteld dat Karadzic niet formeel tot levenslang is veroordeeld, maar nog erger vindt hij de vrijspraak op het eerste van elf punten in de klacht: de volkerenmoord in een reeks dorpen in het oosten van Bosnië-Herzegovina. Het is het enige punt waarop Karadzic werd vrijgesproken.

„Was het misschien beter geweest als ik in dat kamp wel vermoord was?”, vraagt hij cynisch. „Was het dan wel genocide geweest?”

Alić noemt het bespottelijk dat de „systematische etnische zuiveringen en daarmee gepaard gaande moordpartijen” niet als genocide worden gezien. „Ik ervaar het als een nieuwe klap in mijn gezicht. Wanneer krijgen wij eindelijk gerechtigheid?”