De preek werd uitgesproken door een goede bekende van de prinses, de remonstrantse predikante ds. W. Hudig-Semeijns de Vries van Doesburgh. ,Haar geloof", zo zei de predikante over de prinses, ,werd niet ingegeven door kerkelijke dogma’s of wetten. Verdraagzaamheid tegenover verschillende godsdiensten was voor haar vanzelfsprekend."

Wat voor prinses Juliana de kernpunten van het christelijke geloof waren, gaf ze aan mevrouw Hudig-Semeijns te kennen toen deze naar de wensen voor haar rouwdienst had gevraagd. ,Het moet over vrede gaan. Vrede tussen mensen, rassen en volken. En dat mensen niet bang moeten zijn voor de dood."

Ds. Hudig ging in haar preek in op de inzet van prinses Juliana voor de vrede. ,Uiteindelijk zou haar inzet voor wereldvrede haar grootste strijd worden, een strijd die zij durfde aan te gaan: ,Vrede is geen asiel voor gemakzuchtigen. Vrede is de allerhoogste strijd", sprak zij. In de bijbeltekst die wij lazen zegt Jezus: ,Vrede laat ik u na, mijn vrede geeft ik u, niet zoals de wereld die geeft.“”

De predikante tekende de prinses als iemand die ernaar verlangde om gewoon te zijn en te leven in een ,oprechte, bescheiden eenvoud." Eenzaam was ze ook: ,Prinses Juliana was bijzonder, als enig kind en troonopvolger. En dat bracht een bepaalde eenzaamheid met zich mee. Natuurlijk heeft zij hier verdriet van gehad, zoals iedereen die alleen is. Maar in die eenzaamheid heeft zij een eigen kracht ontwikkeld: een eigen waarheid, een eigen visie, een eigen waarachtigheid. Gelukkig heeft zij later echte vriendschappen kunnen aangaan. Koningin zijn was voor haar een zware, maar heilige opdracht waaraan zij moest gehoorzamen."

Wat prinses Juliana vooral bijzonder maakte, was haar warme hart, zei de predikante. ,De ouderen onder ons herinneren zich haar niet zozeer als de koningin op staatsieportretten in openbare gebouwen. Het beeld dat de diepste indruk maakte, was de Juliana met verwaaide haren en een fladderend sjaaltje die op kaplaarzen in de Zeeuwse klei stond na de watersnoodramp in 1953."