TOEN

Op woensdag had ik mijn verkering uitgemaakt, op zaterdag kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik zat toen in de derde klas van de middelbare school en was na de zomervakantie net weer vier weken op school.

Mijn eerste reactie was lacherig, maar dat ging al snel over in huilen. Ik zag mijn wereld in elkaar storten.

M’n moeder wist dat ik de zwangerschapstest zou doen. Toen ik haar de uitslag vertelde, gaf ze me een dikke knuffel en zei: „Het komt wel goed.” Maar daar kon ik op dat moment niets van zien.

Mijn ouders hebben me altijd gesteund. Voor mijn was mijn zwangerschap wel een hele klap; ook broer en zus werden erop aangekeken.

Toen ik de vader van Nina vertelde dat ik zwanger was, gaf hij mij twee opties: „Je laat het weghalen en we zien elkaar nooit meer. Of je houdt het kind en we gaan weer een relatie aan.”

Ik wilde beide niet. Op dat moment was ik er nog niet uit of ik het kindje wilde houden of weg wilde laten halen. Ik wist wel zeker dat ik niet naar hem terug wilde.

In die periode ging ik wel naar de kerk, maar ik was niet met het geloof bezig. De zondag nadat ik de zwangerschapstest heb gedaan, hebben een paar vertrouwelingen voor me gebeden. Vanuit de gemeente kreeg ik het aanbod: „Al je hulp nodig hebt, staan we voor je klaar.” Maar ik was toen zo in de war en paniekerig dat ik daar niet aan dacht.

Kort nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was, heb ik contact opgenomen met Siriz. Op dat moment was ik zo’n 25 procent tegen abortus, 75 procent vóór. Maar ik wilde het 100 procent zeker weten.

Bij Siriz lieten ze me alle voor- en nadelen op schrijven van het kind houden en weg laten halen. Het werd me duidelijk dat ik bang was dat ik spijt zou krijgen als ik het weg liet halen. Uiteindelijk besloot ik dat het beter was om een kindje te hebben, ondanks dat ik in de ogen van de wereld misschien mijn toekomst zou vergooien, dan een abortus waar ik nooit meer wat van terug zou krijgen.

Met Siriz kon ik mijn financiële situatie bespreken. Ook hielpen ze met plannen. Ik wilde rust, reinheid en regelmaat in de opvoeding van mijn kind, maar wist niet hoe ik dat moest doen. Daar hebben ze me bij geholpen. Ook hebben we met het hele gezin gesprekken gehad. Ze hebben niet alleen mij begeleid, maar de hele situatie.

Pas later in de zwangerschap, toen ik van Siriz praktische hulp had gekregen, ben ik geestelijke hulp gaan zoeken. Een tijdlang heb ik toen elke twee weken pastorale gesprekken gehad.

NU

Ik woon nog altijd thuis. Op dit moment leer ik voor mijn examens. Daarna volgt een stage. Dan ben ik klaar met de opleiding marketing en communicatie.

Ik wil niet in die sector werken, maar van mijn verhaal mijn werk maken. Ik hoop als ervaringsdeskundige organisaties te kunnen inspireren. Op scholen wil ik tieners motiveren om een zwangerschap te voorkomen.

Aan mijn boek ben ik begonnen omdat ik tienermoeders een stem wilde geven. Maar al schrijvend kwam ik erachter dat het me vooral hielp om te verwerken wat er in de afgelopen jaren is gebeurd. Dit was de juiste tijd om het boek te schrijven; ik heb het nu met God gedaan.

Met Nina gaat het goed. Ze is inmiddels 3,5 jaar en ik ben erachter gekomen dat het waar is wat mensen zeggen: Je moet ervan genieten als ze klein zijn, want het is zo voorbij.

Nina’s vader heeft haar één keer op een echo voor de geboorte gezien en een maand na de bevalling. Het contact met hem verloopt moeizaam. We mailen en zien elkaar af en toe.

Mijn omgeving accepteert ons ondertussen volledig: Anne en Nina horen bij elkaar. In de kerkelijke gemeente kijkt niemand me er nog op aan. Ik heb me ook nooit veroordeeld gevoeld; dat heeft ervoor gezorgd dat ik de kerk niet de rug heb toegekeerd.

Ik ben een tienermoeder en zal dat in zekere zin altijd blijven. Maar met de juiste begeleiding kun je als tiener ook een normale moeder zijn.

Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat een tienerzwangerschap voorkomen beter is dan dat het je overkomt. Zo word je voorzichtiger in het aangaan van een nieuwe relatie. De vader van Nina en ik hadden ruim een maand verkering toen ik zwanger ben geraakt. Hoe goed ken je elkaar dan?

Dat ik nu andere dingen zoek in een relatie heeft te maken met ouder worden. Nu kijk ik anders tegen dingen aan.

Zo past het niet meer om een relatie aan te gaan met een jongen van mijn eigen leeftijd. Die gaan nog liever naar feesten. Lang leve de lol.

STRAKS

De toekomst zie ik heel rooskleurig in. Ik heb inmiddels een serieuze relatie, en het gaat heel goed tussen ons.

Ik heb mijn opleiding bijna afgerond en hoop dat ik de ambitie kan realiseren om als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan.

Eerder dacht ik dat ik dat reizen er niet meer in zou zitten. Maar ik zie nu in dat ik ook met mijn dochtertje op vakantie kan.

Door de zwangerschap is mijn wereld niet opgehouden te bestaan; Nina heeft mijn wereld juist verrijkt. Maar er gaan wel wat jaren overheen voor je dat zo ervaart.

In haar boek ”Alles over hoop” (ISBN 9789079859245, € 14,95) gaf Anne haar dochtertje de gefingeerde naam Nina.