Ook in het Pieter Baan Centrum, waar zijn geestelijke gesteldheid is onderzocht, heeft de 53-jarige T. voornamelijk gezwegen. Daardoor kunnen deskundigen niets zeggen over toerekeningsvatbaarheid ten tijde van de verkrachtingen waar hij van verdacht wordt.

T. zou eerder wel gezegd hebben dat hij lijdt aan een posttraumatische stressstoornis door seksueel misbruik in zijn jeugd. Van die stoornis hebben deskundigen echter geen kenmerken kunnen ontdekken. Hij kwam op hen over als een sociaal voelende man met een goede impulsbeheersing.

De verdachte werd in 2014 aangehouden, nadat DNA-onderzoek hem had gekoppeld aan een aantal verkrachtingszaken die aan de beruchte Utrechtse serieverkrachter worden toegeschreven. T. had DNA afgestaan na een veroordeling voor fietsendiefstal.

De man wordt vervolgd voor in totaal vier verkrachtingen. In achttien andere gevallen is er onvoldoende bewijs tegen hem.

De werkwijze van de serieverkrachter was steeds dezelfde. Hij verplaatste zich met een fiets en benaderde zijn slachtoffers van achteren. Daarna bedreigde hij hen met een mes, waarna hij ze meenam naar een bepaalde plek om ze te verkrachten.

T. heeft altijd ontkend iets met de zaak te maken te hebben, maar tegen een politie-infiltrant in het huis van bewaring zou hij hebben bekend dat hij de Utrechtse serieverkrachter is. Dat staat echter niet op band en zijn advocaat trekt de bekentenis in twijfel.

Bang van parfum en mannenstemmen

Redactie regio

UTRECHT. ’s Nachts in haar slaap trok ze zich de haren uit het hoofd. Ze was prikkelbaar en had concentratieproblemen. Dat verklaarde een van de slachtoffers van de Utrechtse serieverkrachter maandag voor de rechtbank in Utrecht.

De man die verdacht wordt van de verkrachtingen zat een paar stoelen verderop. Hij hoorde alles aan maar wilde niet reageren.

Aan het begin van het proces werden de feiten voorgelezen. Daarbij werden de gruwelijke details van de verkrachtingen niet weggelaten. De rechter gaf het publiek de mogelijkheid om weg te lopen als de feiten te aangrijpend zouden worden.

„Ik werd vastgebonden aan een boom meerdere malen verkracht”, verklaarde een van de slachtoffers, die destijds –in 1995– een meisje van zestien jaar was. „Daarna werd ik achtergelaten. Ik zal het geluid van de ballen op de tennisbaan in de buurt nooit vergeten. En de oorverdovende stilte die daarop volgde na sluitingstijd.

Doodsangst is een geluid, een verrassend luid gerinkel in mijn oren”, zei ze. Ongeveer vier uur nadat ze achtergelaten werd, vastgebonden aan de boom, werd ze gevonden. Ze heeft het over „de koudste avond en nacht in mijn leven, letterlijk en figuurlijk.”

Twee andere slachtoffers lieten hun verklaring voorlezen door mensen van slachtofferhulp. „Ik heb mijn leven compleet moeten aanpassen. Ik wilde niet meer alleen zijn in het donker. Ik had altijd fluitjes mee”, verklaart het slachtoffer. „Ik werd bang van een bepaald parfum, een bepaald soort mannenstemmen.” Ze is vrienden kwijtgeraakt en ook haar relatie met haar ouders raakte enige tijd in het slop.

In 1998, drie jaar na de verkrachting, is ze verhuisd naar San Francisco. „Ik kon niet in Nederland blijven. Mijn gevoel van veiligheid was niet gewaarborgd, omdat hij nog rondliep. Eens in de drie tot vijf jaar ging ik terug, zo kort mogelijk. Het is een geruststelling te weten dat de verdachte nu vast zit.”

Ze kan nu met een gerust hart terugkomen, zegt ze. „December vorig jaar heb ik voor het eerst kunnen genieten van een familiebezoek aan Nederland.”