Vrakking was destijds eindverantwoordelijk voor de overeenkomst met de crimineel. Hij werd door de commissie-Oosting ondervraagd, maar zegt daar al snel een slecht gevoel over te hebben gehad. „De vragen waren zeer suggestief. Het leek alsof de commissie haar oordeel al klaar had. Ik was dertig jaar rechter en weet dus wel iets van onbevooroordeeld vragen stellen.”

Vrakking blijft erbij dat er met de deal die toenmalig officier van justitie Fred Teeven sloot niets mis was. „Er waren toen amper mogelijkheden het geld van H. af te pakken. Het was een pragmatische overeenkomst die ons, in de zin van informatievoorziening, geen windeieren legde.”

In zijn optiek had de commissie te weinig oog voor de problemen rond de misdaadbestrijding in de jaren negentig. „Er was geen adequate wetgeving, geen geld, geen beleid, geen middelen. Deals met criminelen bleken hard nodig om bewijs in handen te krijgen. Nu wordt heel makkelijk gezegd dat we het allemaal fout deden. Daarbij wordt vergeten dat alle strafzaken eindigden met hoge celstraffen. Iets meer inlevingsvermogen en praktisch inzicht bij de commissie had een evenwichtiger beeld opgeleverd. Misdaadbestrijders, die met hart en ziel knokten voor een veiliger Nederland, zijn nu willens en wetens beschadigd.”