„Het is niet gebleken dat aan de militair voldoende voorlichting over mogelijke psychische klachten is gegeven en dat tijdig hulp is aangeboden”, stelt de raad. „Er was sprake van een combinatie van gebrek aan zorg vóór, tijdens en met name na de uitzending. Pas in 2007 toen alle Libanonveteranen zijn benaderd, is aantoonbaar nazorg aangeboden.”

De Centrale Raad van Beroep is de hoogste rechter op het gebied van het sociale bestuursrecht, het ambtenarenrecht en delen van het pensioenrecht. De militair werd in 1980/1981 uitgezonden naar Libanon als dienstplichtig militair van het UNIFIL-bataljon.

De Nederlandse vredesmissie in Libanon draaide van 1979 tot en met 1985. Die werd negen militairen fataal.

Volgens de raad is ook niet gebleken dat de leidinggevenden de militair tijdens de uitzending hebben gewezen op hulpverlening of zelf hulpverlening hebben ingeschakeld toen de militair ernstig afwijkend gedrag ging vertonen. Uit het Rapport Nazorg ex-UNIFILmilitairen van 1987 bleek al dat veel ex-Libanongangers voorlichtingsbrieven over nazorg niet hadden ontvangen. Ook bleek dat veel veteranen psychische klachten hadden ontwikkeld, maar niet in alle gevallen hulp zochten of kregen.

In 1998 erkende de minister van Defensie het belang van nazorg. Toch heeft die ook daarna de militair niet aantoonbaar nazorg aangeboden, aldus de Centrale Raad van Beroep. Pas in 2007 zijn alle Libanonveteranen alsnog benaderd over beschikbare nazorg. Daarom is Defensie aansprakelijk voor de schade.

Het ministerie van Defensie zegt de uitspraak „zorgvuldig te bestuderen”. Het gaat contact met de veteraan leggen om „te proberen tot een oplossing te komen”.