„Blijkt er sprake te zijn van acute crisis dan kan ik de hulpvrager, als hij of zij dat ook wil, doorschakelen naar de crisisdienst voor professionele hulp.” Maar als er sprake is van levensgevaar, dan moet er worden gehandeld in plaats van gepraat. „Ik probeer de hulpvrager dan te overtuigen zelf direct contact op te nemen met 112.”

Bea heeft het gevoel dat ze verschil maakt. „Dat dit werk echt iets uitmaakt. Dat mensen hun verhaal kwijt kunnen, een luisterend oor vinden. Het is heel fijn werk”, vindt ze, „hoe tegenstrijdig dat ook klinkt”.

Of ze ook echt levens redt, weet de vrijwilliger niet. „Ik hoop het wel, natuurlijk. Maar het is klaar nadat we het gesprek beëindigen. Ik hoor nooit het vervolg. Dat is ook wel goed, vooral voor de anonimiteit van de bellers en chatters. Dat maakt de drempel laag. Ze moeten zich vrij voelen in wat ze zeggen.”

Tijdens haar diensten aan de telefoon en op de chat wil Bea vooral laten merken dat ze er is voor de persoon in nood. Ze probeert ook lichtpuntjes te zoeken. „Je luistert tussen de regels door. Hoor je dat iemand een kat heeft, dan ga je daarop door. Dan vraag je hoe lang ze die kat al hebben. En wat er zou gebeuren met die kat als de beller iets zou overkomen. Of de omgeving, hoe zou die reageren?”

„In een crisissituatie verdwijnen de dingen om je heen vaak naar de achtergrond. De kat, de kinderen, de partner. Het is zaak om die dingen weer naar voren te krijgen, om de mensen te helpen om ruimer te kijken. En ook om hem of haar erop te wijzen dat er altijd hulp is. Van ons, van de huisarts, van een mentor op school, een vriend of een vriendin.”