Ze staan te trappelen om te mogen beginnen, de 10.000 vrijwilligers die zich sinds de vluchtelingencrisis bij VluchtelingenWerk Nederland hebben aangemeld. De vrijwilligersorganisatie werd compleet verrast door dit grote aantal, liet ze gisteren weten. De meesten worden dan ook even in de wachtrij geparkeerd, of bij een andere organisatie aan het werk gezet.

Zo niet Koetsveld. De Dodewaardse is sinds juni dit jaar vrijwilligster bij de vluchtelingenorganisatie. „November vorig jaar kwamen er Syrische vluchtelingen tegenover ons wonen. We hebben vanaf het begin al vrijwel dagelijks contact. Onze kinderen spelen met elkaar, we helpen hen met bijvoorbeeld het lezen van de post en het leren van de Nederlandse taal en krijgen daar vervolgens zo veel liefde en dankbaarheid voor terug. Ik besefte: dit werk heeft mijn hart.”

Schiphol

Sinds ze zich in juni aangemeld heeft bij VluchtelingenWerk Nederland is het leven van Koetsveld flink veranderd. Ze investeert een flink deel van haar vrije tijd in het helpen van de vluchtelingen die recent in Dodewaard en omgeving zijn komen wonen. Ook is ze een tijdje actief geweest in de –inmiddels verdwenen– noodopvang in haar woonplaats. „Ik was daar op een gegeven moment bijna meer te vinden dan thuis. Zo heb ik ook twee nachten in het ziekenhuis gezeten aan het bed van een meisje met wie het niet goed ging. Maar ik was er niet eens moe van. Zo veel energie levert het op om die mensen te kunnen helpen.”

Inmiddels begeleidt ze officieel één gezin bij het vinden van hun plek in Nederland. Een vader, moeder en vijf kinderen uit Syrië. De vader woont al sinds juni dit jaar in Dodewaard, zijn vrouw en kinderen zijn in oktober aangekomen in het kader van gezinshereniging. „Ik heb hen met de auto van Schiphol opgehaald. Ik had allerlei koekjes en cadeautjes meegenomen om dit een feestelijk tintje te geven. Ze komen hier toch voor altijd wonen.”

Verharden

Koetsveld is niet de enige in haar omgeving die de vluchtelingen een warm hart toedraagt. Maar zo voelt het soms wel, geeft ze aan. „Ik hoor regelmatig van mensen die vinden dat ze maar moeten oprotten naar hun eigen land. Dat vluchtelingen hier komen om hun geluk te zoeken en van ons te profiteren. Ik ben van die reacties geschrokken. Wat zijn de mensen in Nederland verhard en koud.”

Zelf staat ze daar heel anders in. „Ik heb inmiddels zo veel verhalen gehoord van vluchtelingen. Ze zijn niet voor niets gevlucht. Dat merk je ook aan de dankbaarheid waarmee ze reageren op de hulp die ze krijgen.”

Of ze niet een al te rooskleurig beeld van vluchtelingen heeft? Koetsveld denkt van niet. „Ik heb alleen nog maar dankbaarheid en liefde ontmoet. Ik word door hen onthaald als een zus, omhelsd, uitgenodigd voor koffie, thee en maaltijden. Ik ben zelfs op een Syrische bruiloft geweest. Ze zijn altijd blij om me te zien. Ook van cultuurverschillen en de taalbarrière heb ik weinig last gehad.”

Familie

Inmiddels besteedt ze zo’n tien uur per week aan het vluchtelingenwerk. Zo helpt ze niet alleen het gezin dat haar toegewezen is, maar ook nog steeds haar overburen. „Dat zijn echt vrienden geworden. De man komt dagelijks bij mij om wat te vragen. Met zijn vrouw, mijn vriendin, doe ik elke week boodschappen of ga ik een eindje wandelen in het bos.”

Via het contact met haar overburen weten inmiddels meer Syriërs de weg naar Koetsveld te vinden. Ook die helpt ze met plezier. „Ik doe van lieverlee zo veel dingen, dat ik niet eens precies kan zeggen wat. En ik krijg er enorm veel energie van. Ik heb er in feite allemaal nieuwe familieleden bij gekregen.”