In het vorige decennium was hij verdachte in twee zware strafzaken die vier moorden omvatten. Het Openbaar Ministerie (OM) eiste in de ene zaak levenslang en in de andere vijftien jaar, maar beide keren gingen Ramakers (1964) en zijn medeverdachten vrijuit.

De bekendste zaak betrof de moord op drie leden van de Nomads, de Limburgse afdeling van de Hells Angels, onder wie toenmalig president Paul de Vries van de club waar ook Ramakers zelf lid van was. Het drietal werd in het clubhuis in Oirsbeek doodgeschoten en vervolgens gedumpt in de Geleenbeek bij Echt. Justitie veegde de hele club op en eiste tegen de veertien verdachten levenslang. Bij de rechtbank bleef daar in een ingewikkeld vonnis zes jaar van over. In hoger beroep volgde vrijspraak. Gebrek aan getuigen en bruikbaar technisch bewijs braken justitie op.

De moord op de drie Nomads zou verband hebben gehouden met conflicten over een partij van bijna 300 kilo cocaïne. In dat conflict zou de negentienjarige Antilliaan Steven Chocolaad een bemiddelende rol hebben gespeeld, wat hij met de dood moest bekopen. Delen van het lichaam van Chocolaad werden in mei 2003 gevonden in onder meer het Julianakanaal, zijn hoofd is spoorloos gebleven.

Justitie pakte Nomad Ramakers en een clubgenoot voor de zaak op en eiste vijftien jaar cel. De basis daarvoor was de verklaring van de weduwe van een van de vermoorde Nomads. Chocolaad zou in de woning van haar en haar man op een stoel zijn vastgebonden en zijn gewurgd. Later zou zijn lichaam in stukken zijn gesneden en in tassen in het water zijn gegooid. De rechtbank vond het bewijs te mager en sprak Ramakers en zijn medeverdachte vrij. Het OM zag geen heil in een herkansing in hoger beroep, de zaak is onopgelost gebleven.