Stiefmoeder Nicole: ineens geen ouder meer
DEN BOSCH (ANP). „In de jaren dat ze bij mij woonde kon ik alles voor haar regelen. School, dokter, alles. Maar nu ben ik ineens geen ouder volgens de rechtbank.” Zo reageert de stiefmoeder van de in 1995 vermoorde Nicole van Den Hurk maandag op de beslissing van de rechtbank in Den Bosch om haar en Nicole’s stiefzus geen spreekrecht toe te kennen. „Wel de lasten, niet de lusten”, voegt ze daaraan toe. „Maar ze zal altijd mijn dochter blijven. Dat pakken ze niet van me af.”
De verdachte van de moord op Van den Hurk, Jos de G., moest maandag voor de rechtbank verschijnen. Hij blijft ontkennen. „Het doet zeer om hem daar te zien zitten. Om die handen te zien en te denken: die hebben mijn dochter vermoord.”
De stiefmoeder en - zus van Nicole hebben hun verklaring inmiddels via de media verspreid. „Geen dochter, geen zusje meer, vanaf 6 oktober 1995 geen compleet gezin meer. Vanaf 6 oktober 1995 geen Nicole meer. Ongeloof, pijn, verdriet, zijn de eerste woorden die in mijn hoofd spoken. Eigenlijk spoken deze woorden al twintig jaar lang in mijn hoofd”, aldus stiefmoeder Jolanda.
„Maar voor degene die haar dit aangedaan heeft betekenen deze woorden niks, voor diegene telt behoefte, lust, macht”, zegt ze over Jos de G., die pas in 2014 werd aangehouden voor het doden van Nicole. „Alles is haar ontnomen, geen diploma, geen huwelijk, geen kinderen. Voor ons geen dochter of zusje meer, gewoon niks meer. Ze was pas vijftien.”
Ook stiefzus Debbie, destijds pas zes jaar, vertelt over het verlies: „Mijn jeugd is sinds de dood van Nicole drastisch veranderd. In plaats van lekker buiten spelen, zat ik bij de psycholoog door mijn verlatingsangst. In plaats van lekker onbezorgd slapen glipte ik ’s nachts de kamer op van mijn ouders om ze in de gaten te houden zodat ook zij niet zomaar uit mijn leven zouden verdwijnen”, aldus de vrouw.
„In mijn tienerjaren werden de zorgen en angsten alleen maar groter. Ik kwam met steeds meer vragen te zitten. Mijn wantrouwen in mensen groeide net als de woede en onbegrip. Hoe kan het zijn dat iemand zomaar Nicole haar leven kon ontnemen en onze levens kapot kon maken?”