Volgens de psychiater loopt De B. constant op een randje: als ze niet voortdurend probeert tegenwicht te geven aan haar slechte zelfbeeld, zou ze zelfmoord plegen. Volgens de wetenschapper is ze namelijk chronisch suïcidaal. Het verplegen van zieken is volgens Lucia’s definities „goed werk" en iets goeds geeft tegenwicht aan de ’kwade’ gevoelens die zij heeft. „Het werken in de verpleging is voor haar een manier om haar boosheid te kanaliseren", aldus Wouters.

Volgens het PBC is Lucia „echt heel erg boos op zichzelf". Dat komt volgens de psychiater, doordat haar moeder haar van begin af aan heeft afgewezen. Vervolgens heeft ze een groot deel van haar leven geprobeerd de aandacht van haar moeder te krijgen door lief en aardig te zijn. Toen dat ook niet hielp, werd Lucia kwaad op zichzelf, omdat ze tekortschoot in die pogingen.

Bij het PBC is niet aangetoond dat deze boosheid ooit naar buiten is gekeerd. De B. kan wel eens agressief hebben gereageerd op mensen uit haar omgeving, maar dat is volgens de wetenschapper iets heel anders dan die diepliggende woede. Mocht overigens ooit blijken dat Lucia inderdaad schuldig is aan (een deel van) de dertien moorden en vijf pogingen tot moord op ziekenhuispatiënten, zou dat volgens Wouters wel kunnen zijn voortgekomen uit haar persoonlijkheidsstoornis.

Wouters wees het hof erop dat Lucia erg gecompliceerd in elkaar zit. De behandelaars van het PBC hebben twee dagen vergaderd aan het einde van haar zeven weken durende opname in de kliniek. Volgens Wouters komt dat niet vaak voor. Hij zei verder dat hij ongeveer twee keer zoveel tijd heeft besteed aan Lucia dan normaal aan andere gedetineerden.

Het hof en advocaat A. Franken van de verdachte floten donderdag aanklager C. Strack een aantal keren terug omdat hij de psychiater te suggestieve vragen stelde. Hij wilde ongefundeerde uitspraken van ex–collega’s over Lucia’s gedrag gebruiken om erachter te komen of ze wellicht abnormaal agressief was.