Het interkerkelijk gebedsinitiatief Mothers Prayers ontstond in 1995. Twee Engelse moeders op leeftijd besloten, elk na een persoonlijke ervaring, gezamenlijk in gebed te gaan voor hun kinderen. Er voegden zich drie moeders bij, Mothers Prayers werd opgericht. Een van hen ontmoette onverwacht een journalist die over het onderwerp schreef. Binnen een paar maanden waren de biddende moeders over het Verenigd Koninkrijk verspreid. Toen volgde er een ontmoeting in de trein met mensen die op weg waren naar Koeweit en Mexico. Zo breidden de gebeden zich uit over meer dan 75 grenzen.

„Alleen in Slowakije zijn al meer dan 1500 geregistreerde gebedskringen,” zegt Marijke Derks, moeder van vijf kinderen en als verpleegkundige werkzaam bij de opvang van zieke dak- en thuislozen. „Zij bidden bewust op verschillende tijdstippen, zodat er een gedurig gebed is voor hun kinderen. De moeders dragen elkaars kinderen op. Als ik slaap, bidden moeders in Australië voor onze kinderen en omgekeerd.”

De groepen bestaan uit maximaal acht personen. „De ervaring leert dat ze niet groter moeten zijn, dan ontstaat er weer een volgende groep. De kern van onze gebeden is dat we onze kinderen leren los te laten. We leggen onze zorgen bij de Heere, daar horen ze te blijven. We weten dat Hij machtig is hen te verlossen en uitkomst kan geven. Ter ondersteuning van de gebedskring hebben we een paar symbolen. In de gebedsruimte staat een tafeltje met een kaars omdat Christus het Licht der wereld is, een kruis om ons te herinneren aan Zijn offer, en een Bijbel, het levende Woord. In die drie dingen ligt de kern van het geloof. Aan de voet van het kruis staat een mandje. Daar leggen we papiertjes in waarop de namen van onze kinderen zijn geschreven.”

Marijke Derks ziet veel zegen op Mothers Prayers. „Het begint niet altijd met gebedsverhoringen. God sleutelt vaak eerst aan het moederhart. Het is ook een wonder als we zien dat moeders leren hun zorgen bij de Heere neer te leggen. Maar er zijn bijzondere gebedsverhoringen. Kinderen die van de drugs afkomen, huwelijken die herstellen, kinderen die tot het geloof terugkeren. Dingen die voor ons onmogelijk lijken, staan Hem niet in de weg.

We bidden wekelijks naar aanleiding van een gebedenboekje een aantal vaste gebeden, die aangevuld kunnen worden met persoonlijk gebed. We vragen om de leiding van Gods Geest. Vervolgens vragen we om bescherming, want waar God wordt aangesproken, zit de duivel niet stil. Ook dat ervaren we. We vragen om eenheid in de groep, om reine handen en een rein hart. Dan volgt de lofprijzing.

Aan het einde van de gebedssamenkomst draagt de moeder haar kinderen op aan God. Het is strikt vertrouwelijk, Het is dus niet de bedoeling om er naderhand met elkaar over te spreken. Alle zorgen blijven binnenskamers. En ja, hier vloeien soms heel wat tranen. We geven evenmin adviezen, het gaat namelijk niet om ons werk. Dan zouden we God alleen maar voor de voeten lopen. Het is Zijn werk. Soli Deo Gloria, God alleen de eer.”

Dit is het vierde deel in een serie over bedrijfsbidstonden. Morgen deel 5: Stichting De Hoop