Dit lot dreigde een aantal jaren gelden ook voor de uit Angola afkomstige Mauro. Hij kreeg na veel ophef uiteindelijk toch een verblijfsvergunning.

Gláucio is al vijftien jaar met zijn familie in Nederland maar mag niet blijven, omdat de vader als militair mogelijk ernstige misdaden heeft gepleegd in zijn thuisland. Deze zogeheten 1F-gevallen krijgen geen verblijfsstatus.

Van Erp heeft daar geen begrip voor. „Gláucio is hier in Nederland geboren en zijn zus kent Angola niet meer, moeten deze kinderen gestraft worden omdat er een regel bestaat dat iemand die een ‘F1 status’ heeft uitgezet moet worden? Allemaal vragen van een gewone burger maar wel een burger met een hart waar het in politiek Den Haag weleens aan ontbreekt. Ik stel u dezelfde vraag die ik toentertijd aan minister Leers heb gesteld… kunt u zichzelf nog in de spiegel aan kijken ‘s-morgens als u wakker wordt?”

Volgens Defence for Children komen Gláucio en Márcia in aanmerking voor het kinderpardon maar verhindert alleen het verleden van de vader dat ze een status krijgen. Er loopt nog een hoger beroep en de belangenorganisatie dringt erop aan dat het gezin dat in Nederland mag afwachten.