Maar haar man bleef vliegen. „Het is mijn vak, het is mijn plicht, en die zal ik ook nakomen”, antwoordde hij zijn vrouw, als ze hem over haar angst vertelde. Met „een bezwaard hart” liet ze haar man gaan.

Een paar maanden later, op 17 juli 2014, werd haar „ergste nachtmerrie bewaarheid”. Haar man kwam om het leven bij de vliegramp met vlucht MH17 in Oost-Oekraïne. De gesluierde weduwe Sharifah Asmaa Binti Alwee Aljuned van de copiloot vertelde haar verhaal vrijdagmiddag in Nieuwegein op de herdenkingsbijeenkomst voor MH17-nabestaanden. Het was vrijdag precies een jaar geleden dat de vliegramp met de Boeing 777 zich in Oost-Oekraïne voltrok.

Liefde

Vliegen was de passie van haar man, vertelde weduwe de honderden bijeengekomen nabestaanden. Vliegen op een Boeing 777 was de droom van Ahmad Hakimi. Zijn vrouw blijft achter met een baby. „Tegen mijn zoon Abderrahman zeg ik: je hebt slechts negen maanden met je vader gehad. Maar ik beloof je dat hij ons liefde en mooie herinneringen heeft nagelaten die ons levenslang zullen bijblijven.”

De weduwe vertelde hoe haar man de passagiers toesprak, vlak voor de landing op een vliegveld. Een landing zou op 17 juli 2014 nooit komen. De weduwe: „Het weer onderweg ziet er goed uit en we zullen binnen enkele ogenblikken de daling inzetten. Namens Malaysia Airlines en de rest van de bemanning wil ik u wederom danken dat u met ons heeft willen vliegen. Hartelijk dank en wij wensen u een prettige dag.

De jonge vrouw sprak vrijdag over „lijden en verdriet dat wij allen dragen.” „Mijn hart bloedt, keer op keer, en mijn hart gaat uit naar een ieder van ons. Ik bid dat wij allen de oneindige kracht zullen hebben om met ons verdriet om te kunnen gaan en tegelijkertijd vast te houden aan onze hoop en de herinneringen die nooit verloren zullen gaan.” De honderden nabestaanden gaven de weduwe een staand applaus.

Sportfiets

Indringend was het ook toen op een scherm foto’s van de slachtoffers werden getoond. Terwijl nabestaande Nick van Vreeswijk pianospel ten gehore bracht. Beelden van een dreumes met de duim in de mond, een verliefd stel, een stel in oosterse kledij, een jongeman die zijn duim opsteekt, een oud vrouwtje, een man naast een sportfiets. Allen, zonder onderscheid, werden uit het leven weggerukt. Toen de Boeing crashte in landelijk gebied in Oost-Oekraïne. Waarschijnlijk door toedoen van pro-Russische separatisten die het toestel –per ongeluk– met een Buk-raket naar beneden haalden.

De namen van de 298 slachtoffers werden voorgelezen. Mannen, vrouwen, kinderen. Alle leeftijden: 13 jaar, 82 jaar, 3 jaar, 43 jaar, 36 jaar, 57 jaar. Er was een minuut stilte. Verschillende nabestaanden namen een zonnebloem mee naar de herdenking. Die verwijst naar de velden met zonnebloemen in het gebied waar het vliegtuig crashte. Tijdens de herdenking werd op een podium gemusiceerd en gedanst.

Verdriet

Het verdriet is nog zo dichtbij, sprak premier Rutte in Nieuwegein. „Vandaag is een moeilijke dag. Een dag van herbeleving. Het kan niet anders, of alles komt weer boven. Hoe en waar u het nieuws hoorde. Dat bevroren moment in de tijd. Het rauwe besef dat de dood op een onbekende plek duizenden kilometers ver weg uw huis binnen was gevlogen. Het ongeloof, het beklemmende gevoel van onmacht en alle tranen.”