Slootweg is als patholoog verbonden aan het Radboudumc in Nijmegen. „In het verleden heb ik wel lezingen gehouden voor de NPV over orgaandonatie. Dan proef je de sfeer dat er niet zo veel bereidheid is voor registratie als orgaandonor.”

Hij wijst erop dat kerkmensen wél een hart, een lever of huid van een donor willen krijgen. „De bereidheid om te doneren is laag, maar de bereidheid om een orgaan te ontvangen is níét minder.”

Bij de vraag waarom weinig protestanten donor zijn, noemt Slootweg twee aspecten. „Het nadenken over het levenseinde is een taboe. Ik hoor wel van predikanten die oproepen om belangrijke zaken rond het leveneinde te regelen, zoals het maken van een testament. Blijkbaar wordt dit probleem, dat er weerstand bestaat om stil te staan bij het levenseinde, breder gevoeld.”

Als tweede knelpunt ziet Slootweg dat de arts iemand moet doodverklaren. „Bij familieleden leeft er nogal eens wantrouwen of die beoordeling wel zorgvuldig gebeurt.”

Dat in het zuidelijk deel van het land meer mensen als orgaandonor staan geregistreerd, bevreemdt hem niet. „Katholieken gaan veel ontspannener om met het levenseinde. Het herdenken van de doden is bij hen meer ingebed in het leven.”

Esmé Wiegman van de NPV merkt dat de argumenten om wel of geen orgaandonor te worden verschillen. „Ik merk dat er vaak behoefte is aan meer informatie. Het kan zijn dat iemand zegt: Mijn hele lichaam behoort aan God, wie ben ik om daarvan uit te delen? Velen hebben er ook wel eens over nagedacht, maar nog geen keuze gemaakt.”

De NPV geeft op haar website informatie, maar geen advies, zegt Wiegman. „Voor beide valt wat te zeggen. De één stelt vanuit een Bijbelse visie: Mijn hele lichaam behoort aan God. De ander zegt: Ik wil op deze manier iets betekenen voor mijn naaste in nood.”