Lamrabti, zijn gezin en overige familie in Rotterdam zijn er kapot van. „Iedereen hier verkeert in een shock.” De zitkamer van Lamrabti zit helemaal vol, een gevoel van machteloosheid overheerst. De hele dag zijn ze aan de televisie gekluisterd om het nieuws vanuit het gebied te volgen.

„Het is er een puinhoop”, weet Lamrabti. „In het dorp zijn alle huizen beschadigd of ingestort. Waarschijnlijk liggen nog veel mensen onder de brokstukken.” In huize Lamrabti wordt druk getelefoneerd naar Marokko. In het onherbergzame gebied konden ze nog niet iedereen bereiken.

Lamrabti’s 62-jarige oom en zijn 21-jarige neef gingen de avond tevoren met de moeder en twee dochters uit het gezin naar andere familie om koffie te drinken. Alleen vader en zoon besloten tegen middernacht terug te keren naar hun huis om daar te overnachten. Om halfdrie (Nederlandse tijd) stortte dit pand in. De lichamen van het tweetal zijn na de vondst volgens islamitisch gebruik gelijk begraven.

Ook het huis van Lamrabti’s zus werd vernield, maar zij overleefde de aardbeving. Volgens de Marokkaan komt de hulpverlening maar langzaam op gang. „Een bijkomend probleem is dat het er momenteel koud is. De mensen hebben kleding, tenten, matrassen en medische voorzieningen nodig. Ik hoop dat ze snel geholpen worden.”

Lamrabti kent meer mensen die kennissen of familie hebben verloren. In Rotterdam wonen 34.000 Marokkanen, veel van hen hebben verwanten in het getroffen gebied.

Tijdens de aardbeving in het noordoosten van Marokko, dinsdagmorgen, verbleef een delegatie van Nederlandse gemeenten voor een conferentie in Al-Hoceima, de havenstad op 15 kilometer van het epicentrum. Alle twaalf delegatieleden zijn ongedeerd, meldt wethouder W. Zwaan van de gemeente Meppel vanuit het rampgebied. „Alles om je heen staat te schudden, je zit zelf te schudden in je bed, je weet niet wat je overkomt”, aldus de wethouder, die ineens klaarwakker was. Op het moment dat de inwoner van Meppel in de gaten kreeg dat het om een aardbeving ging, stond hem nog maar één ding voor ogen: het hotel uit. „Ik hoorde mensen op de gang rennen, schoot een broek aan en ging ook de gang op, zorgde dat ik het hotel uit kwam. Pas toen ik buiten stond en niets meer boven of onder mij zag, voelde ik mij veilig.”

Zwaan was niet de enige die er zo over dacht: „Het hotel staat vlakbij het grote stadsplein van Al-Hoceima. Daar ging iedereen uit de stad naartoe. Het plein stroomde in korte tijd helemaal vol. Lange tijd was iedereen bang dat er nog een grote schok zou komen, maar het bleef verder bij wat lichte naschokken. Uiteindelijk konden we ongedeerd weer terug naar het hotel.”

Een halve dag na de ramp -en na een ritje door de stad met de loco-burgemeester van Al-Hoceima- maakt Zwaan de balans op. „We hebben geluk gehad: in de hele stad zelf is geen enkele dode of gewonde gevallen. Er is hier alleen materiële schade. De grote drama’s spelen zich af in enkele dorpen verderop. Hoewel ik hier wel wat van die drama’s heb meegekregen. We zijn dinsdag even in het ziekenhuis geweest en daar zag je alle ellende bijeen: kermende gewonden, stervende mensen, twee huilende kindertjes wier moeder en broertje waren overleden, verschrikkelijk.” De delegatie keerde woensdag terug naar huis.

Twee Hercules-transportvliegtuigen met aan boord reddingshonden en reddingswerkers zijn woensdagmorgen rond tien uur van de luchthaven Eindhoven naar Marokko gegaan. Daar landde het team op luchthaven Cherif el Ibrissi, vlak bij de door de aardbeving getroffen havenstad Al-Hoceima.

Koningin Beatrix betuigde woensdagmorgen in een telegram aan haar Marokkaanse collega Mohammed VI haar „innige deelneming” met de slachtoffers van de aardbeving in Marokko. Dat maakte de Rijksvoorlichtingsdienst bekend.