De gebeurtenissen van die winterse morgen in december staan Aaffan in het geheugen gegrift. Net als elke morgen reed ze rond acht uur over de Graaf Reinaldweg, even buiten haar woonplaats Vuren. Ter hoogte van de kruising met de Dalemse Zeiving raakte ze van de weg en belandde met haar auto op de kop in een sloot. Ze is nog steeds onder de indruk van het ongeval. „Vreselijk om zoiets mee te maken. Ik wist werkelijk niet wat ik moest doen. Ik vind het nu nog moeilijk om erover te praten.” Haar grootste angst was dat ze tijdens haar glijpartij fietsers had geraakt. „Ik zie hier elke dag kinderen fietsen. Ik was zo bang dat er iemand onder de auto lag.”

Hans van der Kaaij uit Vuren en Martijn Timmer uit Andel aarzelden geen moment en schoten te hulp. Van der Kaaij zag het ongeval voor zijn ogen gebeuren. „Het was mistig en koud. Het vroor. De weg was glad. De auto slipte in een bocht. Ik zag de lichten langzaam in het water glijden. Vlakbij reden een paar schoolkinderen op de fiets, die werden gelukkig niet geraakt.”

Van der Kaaij trok een sprintje en stond binnen dertig seconden bij het water. „Een paar schooljongens stonden te kijken, een vrouw belde 1-1-2. De auto lag aan de overkant van de sloot. Daarom klom ik over een sluisje heen. Toen ik bij de auto kwam, zag ik Martijn. Die sprong het water in.”

Martijn Timmer uit Andel was op weg naar zijn werk bij Fort Vuren. „Het was spiegelglad, ik had net een paar fietsers onderuit zien gaan. Bij de afslag naar het fort gleed ik met mijn busje ook wat door. In mijn spiegel zag ik mensen zwaaien, vlakbij lag er een auto in de sloot. Ik ben er direct naartoe gegaan. Er stonden een paar jongens. Ik was net aan mijn knie geopereerd en vroeg of zij het water in durfden. Ze leken wel versteend, toen ben ik zelf maar gesprongen.”

Van der Kaaij en Timmer kregen een lifehammer toegeworpen en probeerden daarmee een ruit stuk te slaan. Tevergeefs. „We gebaarden steeds naar Aaffan dat ze haar sleutel moest pakken. Op een gegeven moment hoorden we een klik en ging de deur van het slot. Ik heb haar uit de auto gehaald en Van der Kaaij trok haar op de kant.”

Daarmee kwam er een einde aan de nachtmerrie van Aaffan. „Ik was zo vreselijk bang. De auto liep vol water, ik heb last van claustrofobie en raakte compleet in paniek. Ik heb misschien tien minuten in het water gelegen, maar het leek wel een halfuur. Ik was zo blij toen ik die mannen zag, zo knap wat ze hebben gedaan”, aldus de Vurense, die met onderkoelingsverschijnselen naar het ziekenhuis werd vervoerd.

Burgemeester Van Ruijven is het ermee eens dat de mannen heldhaftig hebben opgetreden. „Veel mensen verstijven van schrik en doen niets meer. U trad handelend op. Dat is niet vanzelfsprekend.” Timmer werd beloond met een bronzen medaille met getuigschrift, Van der Kaaij kreeg een oorkonde van de Maatschappij tot Redding van Drenkelingen.

Timmer reageerde nuchter op alle lof: „Ik was wel bang voor wat ik zou aantreffen, maar heb geen moment getwijfeld toen ik in het water sprong. Ik ben blij dat ik het heb mogen doen. Wat me bijgebleven is? Respect voor hulpverleners, zoals de brandweer, die regelmatig bij dit soort situaties in actie komen.”