Politieland is in beroering. Woensdagmiddag protesteren in Den Haag honderden agenten bij een manifestatie van de politievakbonden. Minister Van der Steur (Veiligheid en Justitie) krijgt een gele kaart omdat hij „nog altijd geen afstand heeft genomen van de schraperige cao-voorstellen van zijn voorganger Opstelten.” Als Van der Steur niet voor maandag met „betere” voorstellen komt, organiseren de bonden „hardere acties.” De afgelopen weken hielden agenten op snelwegen langzaamacties en deelden ze geen boetes uit voor ‘kleine’ overtredingen.

De bonden willen een salaris­verhoging van 3,3 procent, na „vier jaar op de nullijn”. Ook verlangen ze een bonus voor „de inzet tijdens een langdurige reorganisatie (omvorming tot nationale politie, JV).” Verder eisen ze „normale toelagen voor onregelmatig werk.”

Hoekerswever, inspecteur in het politiedistrict Twente, vindt de eis van 3,3 procent loonsverhoging „zeker te rechtvaardigen”. „Ik heb drie kinderen, van 19, 22 en 23 jaar. Twee studeren, de oudste heeft een handicap. Het leven is duurder geworden. We kunnen ons geen al te grote sprongen veroorloven op financieel gebied. Dat geldt veel meer collega’s.”

Met de vraag naar een bonus vanwege de reorganisatie kan hij minder. „Van mij persoonlijk hoeft dat niet, ook al zullen de bonden ongetwijfeld goede argumenten hebben. Ik ben dankbaar dat ik mijn standplaats in Enschede heb behouden. Feit is wel dat voor nogal wat politiemensen één ding zeker is: onzekerheid.”

Blazen de bonden te hoog van de toren? „Ze vertolken het gevoel dat onder agenten leeft. Dat ze normale toeslagen voor onregelmatig werk vragen, is goed. Zoiets houdt zeker mensen van rond de vijftig bezig. Nu kan een agent vanaf zijn 55e nachtdienstontheffting vragen, maar die leeftijd wordt mogelijk opgeschroefd naar 58. Dat is nogal wat voor mensen die vaak onregelmatig werken en weten dat ze door moeten tot hun 67e.”

Ondanks zijn begrip voor de zorgen zal Hoekerswever –verbonden aan een reformatorische kerk in Rijssen en lid van politiebond ACP– niet meedoen aan langzaamacties of stakingen. „Ik ga de barricaden niet op. Dat past niet bij mijn levensovertuiging. Ik moet een zegen kunnen vragen voor wat ik doe, ook in mijn werk. Ik doe nogal eens een gebedje met de pet op. Als ik bijvoorbeeld samen met collega’s moet ingrijpen bij een heftig conflict.”

Wel zou hij solidair zijn met een actie voerende collega die geen boete voor een ‘klein’ vergrijp uitdeelt. „Als ik bijvoorbeeld op pad zou zijn met een collega die door de vingers ziet dat kinderen de autogordels niet hebben, zal ik in een soortgelijk geval ook geen boete geven. Het is niet uit te leggen dat dan de een bekeurt en de ander alleen waarschuwt.”

De Rijssenaar, zo’n dertig jaar diender, loopt niet ongevraagd te koop met zijn bezwaren tegen staken. „Dat is contraproductief en niet passend. Met mijn levensovertuiging voel ik mij steeds meer een eenling. Een spanningsveld. Stel dat hardere acties extra salaris opleveren. Dan maak ook ik daar gebruik van, het is een collectieve cao. Dan zeg ik niet tegen de minister: Doet u Herbert Hoekerswever maar niet.”