„Mijn vrienden doen er wel eens lacherig over. Dat ze nog wel een biertje kunnen nemen. Soms kan ik me inhouden maar soms zeg ik ook dat het voor hen over een biertje gaat, maar voor een ander over een leven.”

Voor zover Nadja weet, is de dader niet bestraft voor het ongeluk. „Ik heb mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze daar nooit achteraan is gegaan, waarom ze nooit heeft aangedrongen op vervolging. Maar die was vooral bezig met overleven. Ze had drie jonge kinderen die ze alleen groot moest brengen. En ze wist dat het ook niet goed ging met die man. Zijn huwelijk is stuk gelopen, alles ging mis in zijn leven. Ze had het gevoel dat hij zichzelf al zo in de weg zat door wat was gebeurd, dat zij er niet ook nog eens een schepje bovenop moest doen.”

Haar hele leven heeft Nadja de gevolgen gevoeld van de vroege dood van haar vader. „Ik was vaak boos als kind. Ik ben er zeker van dat dat te maken heeft met het abrupte verlies van mijn vader. Tot een paar jaar geleden droomde ik regelmatig dat ik eigenhandig de auto moest tegenhouden, zodat die mijn vader niet dood kon rijden.”

De man die haar vader heeft doodgereden, heeft ze nooit ontmoet, maar ze weet wel dat hij uit hetzelfde dorp komt. „Ik heb als kind wel eens iemand op straat heel boos aangekeken. Ik dacht, misschien is hij het wel. Maar dat sloeg natuurlijk nergens op. Mijn moeder hoort af en toe ’s nachts nog de deurbel. Dat agenten toen ’s nachts aanbelden om te vertellen over het ongeluk, dat heeft een onuitwisbare indruk nagelaten.”