TOEN

„Mijn jonge jaren bracht ik door in een middelgrote stad in Drenthe, waar ik een christelijke lagere school bezocht. Na de scheiding van mijn ouders groeide ik op bij mijn moeder, die niet erg stabiel was. Door foute vriendjes begon ik vanaf m’n elfde drugs te gebruiken. Speed, cocaïne, alles. Intussen was ik heel onzeker en had ik een sterke behoefte aan liefde. Ik cijferde mezelf weg. Op m’n zeventiende ben ik door een oudere jongen verkracht.

Een vriendin van mij had een Turkse vriend. Mooie jongen, lange haren, lief. Hij nam me mee uit eten. Via hem kwam ik –net achttien– als prostituee in de escortservice terecht. Achteraf bleek mijn vriendin daar al langer voor te werken. Er werden foto’s van me gemaakt en op internet gezet. Een chauffeur haalde me op voor mijn eerste klant, in een hotel. Of ik een drempel over moest om dit te gaan doen? Nee, niet echt. Ik had al regelmatig seksuele contacten, dus ik dacht: Waarom zou ik er geen geld voor vragen? Dat had ik hard nodig voor m’n drugs.

Na enkele maanden ben ik overgestapt naar de raamprostitutie in een andere stad. Dat verdiende beter. Ik werd ’s ochtends afgezet door m’n pooier en ’s nachts weer opgehaald. De ene keer had ik twintig klanten, een andere keer vijftig, onder wie soms mannen van zeventig, tachtig jaar. Op een dag zei een meisje tegen me dat het niet normaal was dat ik m’n geld moest afgeven. Ik ben toen weggevlucht, maar algauw kwam ik in contact met een andere pooier. Via hem heb ik in diverse steden gewerkt en uiteindelijk lange tijd op de wallen in Amsterdam. Ik sliep bij een neef van hem elders in de stad. Op eigen kracht ben ik afgekickt van de drugs.

Contact met familie had ik bijna niet meer. Ik had alleen mijn ‘vriend’. Voor hem moest ik minstens 1000 euro per dag verdienen. Soms haalde ik dat niet. Hij zei dan dat ik geld achterhield en hij sloeg, schopte en bespuugde me. Soms was het leven zo zwaar dat ik suïcidaal was. Op een zaterdag kreeg ik zulke harde klappen dat ik in het ziekenhuis belandde. De dag erna kwam ik thuis en op maandag stond ik weer achter het raam. Een andere keer raakte ik zwanger en dwong mijn ex me tot een abortus. Maar hij kon ook heel lief voor me zijn. Hij had twee gezichten. Ondanks alles wat er gebeurde, heb ik echt van hem gehouden.

NU

Afgelopen najaar ben ik uit de prostitutie gestapt. Mijn pooier zat in de gevangenis en zijn familie hield me in de gaten. Ik dacht: Voordat hij vrij komt, moet ik wegwezen. Op de wallen kwam Frits Rouvoet van de hulporganisatie Bright Fame regelmatig langs, samen met een maatschappelijk werkster. Hij heeft me geholpen om weg te komen. Ik heb op een geheime opvangplek gezeten en ben daarna naar een tante gegaan. Bij haar woon ik nu nog.

De eerste weken dat ik weg was uit Amsterdam voelden als vakantie. Ik was vrij. Nu is m’n leven tamelijk chaotisch. Ik moet van alles regelen, maar loop soms tegen muren op. Toen ik een uitkering ging aanvragen, kreeg ik te horen dat ik een daklozenuitkering zou krijgen, omdat ik geen eigen adres had. Maar ik ben toch niet dakloos? Uiteindelijk is het wel geregeld, maar dat gaat moeizaam. Er zou veel betere hulp moeten komen voor ex-prostituees. Ik heb een grote mond, maar anders red je het niet.

De gemeente Amsterdam doet nu onderzoek naar het openen van vijf prostitutiepanden waar vrouwen zelf hun zaken kunnen regelen, pooiervrij. Waardeloos plan. Hoe weet je dat de vrouwen die daar straks zitten echt geen pooier hebben aan wie ze hun geld toch weer moeten afgeven? Die jongens worden steeds slimmer. In vrijwillige prostitutie geloof ik niet. Er zit altijd een verhaal achter, bijvoorbeeld dat vrouwen hun kinderen moeten onderhouden die in armoede leven. Niemand zegt: Als ik achttien word, wil ik dit graag doen. Het is geen normaal beroep.

Ik ben blij met de hulp die ik heb gekregen van Bright Fame. Het is een christelijke organisatie, maar het geloof word je niet opgedrongen. Frits Rouvoet wil de ogen van mensen, ook christenen, openen voor wat er gebeurt. Daarom heb ik in een paar kerken mijn verhaal verteld. Pas kwam er na afloop een man naar me toe die prostituees heeft bezocht. Hij zei dat hij niet wist wat er achter de lachende gezichten van die vrouwen schuilging en vroeg me om vergeving. Dat was heel bijzonder, maar ik was niet in staat om hem een hand te geven.

STRAKS

Ik ben heel onzeker, vertrouw mensen niet meer en heb snel woedeaanvallen, al wordt dat al iets minder. Ook ben ik continu bang dat m’n pooier me op een dag zal vinden. Binnenkort start ik een traject voor traumaverwerking. Ik ben enorm vernederd en mishandeld, dat doet pijn. De twee tatoeages met de naam van mijn ex laat ik binnenkort weghalen, zodat ik niet steeds aan hem word herinnerd.

Door een urgentieverklaring kan ik binnenkort verhuizen naar een eigen woning. Gisteren heb ik de sleutel gekregen. Ik heb miljoenen verdiend, maar moet m’n huis inrichten met spullen van de kringloopwinkel, Marktplaats en weggeefsites. Over werk kan ik nog niet goed nadenken. Na de middelbare school heb ik geen studie gevolgd. Welke werkgever wil me ooit hebben? Maar dat is van later zorg, ik moet eerst aan mezelf werken.

Ik wil alle ellende achter me laten en me op de toekomst richten. Op een kunstwerk in het opvanghuis heb ik geschilderd: „Never give up your dreams”, geef je dromen nooit op. Bij een kerk in de buurt ben ik aan de Alpha-cursus begonnen. We hebben de eerste avond gehad, over ”Wie is Jezus?” Die bijeenkomst gaf me rust. Ik wil kijken of ik het geloof van vroeger, van de lagere school, weer een beetje kan terugvinden.”