„Halfelf ’s avonds. De bel gaat. Vanaf de bank kijk ik de donkere gang in naar de voordeur. Ik was laat thuis: we hadden in de kapsalon een trainingsavond en ik zit net met een wijntje voor de tv. Ik doe het licht aan en open de deur op een kier. Politie. „Bent u mevrouw Brugmans?”

Die vraag geeft de Alblasserdamse direct het gevoel dat het mis is. „Ik herkende die woorden. Tien jaar eerder overleed mijn schoonmoeder op straat aan een hartstilstand en toen klonk bijna dezelfde openingszin: „Kent u mevrouw Brugmans?” Ik heb de agenten binnengelaten en gezegd: Jullie komen met heel slecht nieuws.”

Dat klopt. Cees Brugmans, dan 60, is op zijn werk in de Rotterdamse haven het slachtoffer geworden van een dodelijk ongeval. „Hij werkte op een overslagbedrijf waar grote rollen papier en cellulose met een gewicht van 600 kilo werden verplaatst. Voorschrift was dat heftruckchauffeurs maximaal twee rollen mochten vervoeren. Meer konden ze niet ‘klemmen’. Deze chauffeur reed met vier rollen, de bovenste twee kantelden en vielen eraf. Mijn man stond in de loods de rollen te controleren op beschadigingen. Hij werd verpletterd. Hij was op slag dood. Ik mocht hem niet meer zien, zo verminkt was hij.”

De wereld van Laura Brugmans staat op z’n kop. „Ik was lamgeslagen, het was een complete chaos in mijn hoofd.”

Bovendien heeft het bedrijfsongeval een lange nasleep. „Algauw bleek dat het bedrijf nalatig was geweest. Medewerkers negeerden regelmatig de veiligheidsvoorschriften en de controle was niet afdoende. Er volgden inspecties en onderzoeken waarbij het bedrijf binnenstebuiten werd gekeerd. Het duurde in totaal negen maanden en wij kregen maar niets te horen.”

Het bedrijf treft maatregelen. „Er mag nu absoluut niet meer met vier rollen worden gereden.” Uiteindelijk duurde de afwikkeling van de schadevergoeding 2,5 jaar, omdat de verzekeringsmaatschappij niet wilde uitkeren.

Het ongeval, het rouwproces en de juridische nasleep, waardoor ze in aanraking komt met tal van instanties, brengen Laura Brugmans op het idee een boek te schrijven. „Vanaf de dag van het ongeluk heb ik mails gestuurd naar een jeugdvriendin in Duitsland. Ik vertelde haar alles wat er gebeurde. Daarnaast heb ik na het ongeval psychologische hulp ingeroepen. Daar kreeg ik in het kader van rouwverwerking het advies om alles op te schrijven. Op een gegeven moment had ik zo veel op papier staan dat ik besloot er een boek van te maken. ”

Haar eigen belevenissen combineerde ze met de verhalen van lotgenoten en wetenschappers tot het boek ”En toen ging de bel”. Met de titel benadrukt de Alblasserdamse hoe haar leven van het ene op het andere moment op zijn kop stond.

Volgens Brugmans is er veel behoefte aan een dergelijk boek. Ze heeft al diverse lezingen gehouden, terwijl vakbonden, Havenbedrijf Rotterdam en een mbo-school bijna 200 exemplaren hebben afgenomen. In april richt ze samen met wetenschapper Wim Eshuis een stichting op om hulp te bieden aan slachtoffers van bedrijfsongevallen en aan nabestaanden.

Intussen heeft ze het gemis nog niet verwerkt. „Er is niemand meer die op je wacht als je thuiskomt, en ik zat altijd uit te kijken tot Cees thuiskwam. Wij hadden een heel gelukkig leven samen. Al waren we 32 jaar getrouwd en kenden we elkaar al 36 jaar, we waren nog steeds verliefd. We waren een twee-eenheid. Door hem ben ik geworden wie ik nu ben. Sinds kort ben ik weer in therapie. Steeds komt boven dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Mensen zeggen: Denk aan hem zoals hij was. Maar dat kan ik niet. Ik had hem willen zien, vast willen pakken. Nu kan ik het niet afsluiten.”

De Alblasserdamse weet dat ze verder moet. „Ik heb mijn werk, ben een kapsalon aan huis begonnen en heb twee hondjes genomen. Toch, het valt niet mee.”