Tim en Adriana de Jong uit Nieuw-Lekkerland zitten midden in de voorbereidingen voor een ingrijpende verandering in hun leven. Sinds 1 november is De Jong bij Zending Gereformeerde Gemeenten (ZGG) in dienst. „Ik had een druk leven: ’s morgens halfzes de deur uit, ’s avonds na zes uur pas thuis. ’s Avonds vergaderingen, catechisaties, huisbezoeken. Soms had ik geen tijd om tussendoor naar huis te gaan. Dan nam ik mijn zwarte pak ’s morgens al mee en kleedde ik me in de kerk om. Nu zit ik in onze slaapkamer te studeren. Opeens hoor en zie je thuis heel veel en eet je drie keer per dag mee; dat vergt van het hele gezin een aanpassing. Eén keer per week krijg ik op het zendingsbureau les.”

In 2010 werd De Jong bij Handelingen 1:8 bepaald: „Gij zult Mijn getuigen zijn.” In die tijd werd hij diaken in Alblasserdam. „In 2012 ging het slot van dat vers voor me leven: „…en tot aan het uiterste der aarde.” Ik schrok, want ik geloofde direct dat deze woorden op de zending betrekking hadden.

Ik had een jong gezin, een goede baan, de familie heel dichtbij: veel redenen om dit niet te doen. Begin dit jaar kwam het echter krachtig terug. De Heere bond de nood van Albanië op mijn hart, hoewel ik niet wist of er daar een vacature was. Ik heb veel gereisd, maar daar ben ik nooit geweest. Ik ken geen enkele Albanees.

In april was het niet meer houdbaar. Onder de prediking werd de weg steeds helderder aangewezen. Een zendingsdeputaat die ik om advies vroeg, zei: Schrijf een sollicitatiebrief. Ik dacht: Ik moet het zeker weten. Die nood heeft me bij de Heere gebracht en Hij heeft willen antwoorden: „Dit is de weg, wandelt in dezelve.” Toen kon de brief op de bus.”

Daar kwam weer veel op af, zegt De Jong. „Ik voldeed helemaal niet aan de vereisten. Ik heb alleen middelbare school. Daarna werd ik chef van de groente- en fruitafdeling in een supermarkt. Rond mijn 20e hadden we in die branche een eigen zaak in Montfoort, maar daar waren we eigenlijk nog te jong voor. Na een moeilijke tijd hebben we de winkel verkocht. De afgelopen twaalf jaar heb ik groente en fruit geïmporteerd van over de hele wereld. Nu mag ik opeens heel ander werk gaan doen.”

Na gesprekken met het deputaatschap volgden psychologische en medische tests. „Het was zomer, dus het duurde allemaal lang. Een moeilijke periode, met veel innerlijke strijd.”

Op 10 september werd De Jong benoemd. „Een halfuur later zat ik bij de directie om mijn ontslag in te dienen. Terwijl ik in mijn carrière alleen maar omhoogging. Al begrepen ze het niet, ze zeiden wel dat ze het waarderen dat ik dit ga doen.”

Er kwamen reacties van onbegrip. „Zelfs uit eigen kring: Hoe kun je nu alles zomaar opgeven? We hadden er niet over gepraat, dus het bericht kwam onverwacht. Soms was het eerst een poos stil als we het vertelden.”

In september hoopt het gezin zich in de Albanese hoofdstad Tirana te vestigen voor tien maanden taalstudie. Daarna wordt Tepelenë, een stadje in de bergen, hun woonplaats. De kinderen krijgen er thuisonderwijs.

Heeft dochter Marlene al zin in de verhuizing? „Een beetje”, zegt ze. Haar moeder was van jongs af in zending geïnteresseerd. „Ik las het Mbuma-blad van a tot z en schreef briefjes naar de zendingswerkers. Omdat de Heere zo duidelijk heeft gesproken, heb ik geen moment gedacht: Dit wil ik niet. Maar je voelt wel wat een verandering het voor het gezin is. We wonen nu in een dorp met veel reformatorische mensen, straks in een omgeving waar godsdienst nauwelijks een rol speelt. Ik hoop dat we er iets wezenlijks voor de mensen mogen betekenen.”

„Het wordt heel ander werk dan ik had”, zegt haar man. „Als in de groente- en fruitsector iets goedkoop is, ga je aan de kwaliteit twijfelen. Nu komen we in Albanië met iets wat gratis, maar van de grootste waarde is.”

Dit is het eerste deel in een serie over mensen die in 2014 een grote verandering meemaakten.